Olbrzym Cerne Abbas to Herkules i był, jak mówią historycy, miejscem spotkań armii dziedzictwo

Przez stulecia historycy i archeolodzy zastanawiali się nad pochodzeniem Kolosa z Cerne Abbas, ogromnej, nagiej postaci dzierżącej maczugę wyrzeźbioną w kredowym wzgórzu na zachodzie Anglii. Czy był to celtycki bóg, starożytny symbol płodności, czy może nowsza kpina z Olivera Cromwella?

Badania przeprowadzone na Uniwersytecie Oksfordzkim wykazały, że 60-metrowy posąg w Dorset mógł służyć jako inspirujące miejsce zbiórki dla armii zachodniej Saksonii w czasie, gdy region był atakowany przez wojowników Wikingów.

W raporcie opublikowanym w poniedziałek stwierdzono, że gigantem był Herkules, symbol siły i odwagi, a jego grożąca obecność mogła stanowić tło dla sił zgromadzonych tam przed próbą odparcia Wikingów.

Do 2021 roku uważano, że gigant powstał w czasach prehistorycznych lub wczesnej nowożytności, a nie we wczesnym średniowieczu. Następnie badania prowadzone przez Krajową Fundację Badań Osadów i Muszli Ślimaków doprowadziły do ​​zaskakującego wniosku, że olbrzym pochodził z późnej Saksonii, być może z X wieku.

Helen Gittus i Tom Morcom, naukowcy z Uniwersytetu Oksfordzkiego, rozpoczęli badanie tego, co działo się w średniowieczu na tym obszarze i ponownie przyjrzeli się lokalnej topografii, aby ustalić, dlaczego powstał ten kształt.

„Stało się jasne, że gigant z CERN jest najbardziej widocznym z całego szeregu wczesnośredniowiecznych elementów krajobrazu” – powiedział Gitus, profesor historii wczesnośredniowiecznej.

Napisali w swojej gazecie Opublikowano w Speculum, czasopiśmie Amerykańskiej Akademii Średniowiecznejże „wydaje się jasne”, że Tytan z Cerne został wycięty jako wizerunek Herkulesa stojącego samotnie, trzymającego maczugę nad głową, z wyciągniętą lewą ręką, być może raz z narzuconym na nią płaszczem.

Napisali, że w X wieku rodzina królewska zachodnio-saksońska posiadała dużo ziemi w tym regionie. Sam pałac w Cirne był własnością Æthelmæra, potomka króla Æthelreda I i jednego z najpotężniejszych ludzi na dworze angielskim.

Ze Wzgórza Olbrzyma roztaczają się fantastyczne widoki na Dorset. Znajduje się ono blisko głównych średniowiecznych dróg, ale nie przy nich. Znajduje się na cyplu wystającym z grzbietu, ale nieco niższym od niego.

Cechy te są typowe dla szczególnego rodzaju miejsc spotkań, zwanych „wiszącymi wychodniami”, które uważa się za miejsca spotkań dużych grup.

„Jednym z powodów, dla których ludzie gromadzą się w takim miejscu, jest chęć zebrania armii, zwykle pod dowództwem wodza rady lokalnej” – napisali Gitus i Marcum. [leader].

„Odpowiednie miejsca do zbiórek wymagałyby takiego wsparcia logistycznego, jakie byłoby dostępne w większej posiadłości arystokratycznej: wody, schronienia i prowiantu dla koni i ludzi. Umiejscowiono je tak, aby wykorzystać główne drogi i miejsca, w których znajdowały się punkty obserwacyjne.

„Należy je również oznaczyć wizualnie. Biorąc pod uwagę, że Herkules od dawna był określany jako wzór męskości, szczególnie wśród wojowników i jego waluty w IX i X wieku, jego gigantyczny wizerunek stanowiłby idealne tło, na którym aby upamiętnić miejsce zbiorowe w krajobrazie.” Miejsce to, zlokalizowane przy głównych drogach, z dostępem do dużej ilości świeżej wody i zaopatrzeniem w posesję członka zarządu, pasowało idealnie.

Warto zauważyć, dodali, że pierwsze odnotowane spotkanie anglosaskiej grupy najeźdźców z Wikingiem miało miejsce w Portland, zaledwie 26 mil na południe.

Doszli do wniosku: „Wycięty kredą posąg Herkulesa w roli walczącego wojownika z maczugą gotową do uderzenia służyłby jako świetny punkt zborny, tło dla wezwania do broni, kazania kredą – i być może jako przedmiot, za pomocą którego można by zajmijcie gromadzącą się armię.”

„Uważam, że znaleźliśmy fascynującą historię, która lepiej niż kiedykolwiek wcześniej wpasowuje giganta w lokalny krajobraz i historię, przekształcając go z samotnej zagadki w aktywnego uczestnika lokalnej społeczności i kultury” – powiedział Morcom.