Maczuga z ogona Ankylosaura nie tylko wymachiwała T. Rexem

Aby odeprzeć ogromne drapieżniki, wiele biologicznie roślinożernych dinozaurów było uzbrojonych po zęby. Niektóre miały czaszki nabijane rogami, podczas gdy inne miały ogony najeżone kolcami. Ale niewielu pasuje do arsenału ankylozaurów, grupy roślinożerców, która osiągnęła szczyt różnorodności w okresie kredowym. Większość ciała Ankylozaura była otoczona kostnymi płytkami wiszącymi w postrzępionych punktach, z których niektóre były naciągnięte wokół przypominającego młot kowalski kija ogonowego, który był w stanie zadać miażdżący kości cios.

Ze względu na ich pozornie niezniszczalną naturę, paleontolodzy i badacze hipotetycznie spędzili dziesięciolecia, walcząc z tyranozaurami i innymi drapieżnikami. Jednak drapieżniki mogą nie być jedynymi stworzeniami, które znoszą bicie.

W badaniu opublikowanym w środę w Listy z biologiinaukowcy przeanalizowali anatomię jednego z najbardziej kompletnych szkieletów ankylozaura na świecie. Odkryli kilka pękniętych, zagojonych płyt pancerza skupionych wokół bioder stworzenia, na których nie było żadnych widocznych oznak choroby ani drapieżnictwa. Zamiast tego wydawało się, że tarcza została roztrzaskana przez maczugę innego ankylozaura.

„Urazy są dokładnie tam, gdzie można by się spodziewać, że dwa gatunki Ankylosaurus zniszczą coś” – powiedziała Victoria Arbor, paleontolog z Royal British Museum w Kolumbii Brytyjskiej i autorka badania.

Znakomicie zachowany szkielet ankylozaura, zawierający pełny zestaw płyt pancerza zwanych osteodermami, został przypadkowo odkryty w 2014 r. Kiedy nabyło go Królewskie Muzeum Ontario w Toronto, większość szkieletu stworzenia wciąż była zakopana w 35 000-funtowej płycie z piaskowca, pozostawiając tylko czaszkę i ogon.

Opierając się na czaszce ankylozaura i jego maczugach na końcu kolczastego ogona, było jasne, że zwierzę było wyjątkowym gatunkiem. Rogata głowa dinozaura przypomniała doktorowi Arbourowi, wówczas badaczowi z tytułem doktora habilitowanego w Muzeum Ontario, o złym kubku Zuul, pies z horroru z filmu „Pogromcy duchów”. W 2017 roku wraz z kolegą ochrzciła nowy gatunek Zuul crurivastator, czyli „Zuul, niszczyciel nóg”.

Reszta ciała Zula leżała uwięziona w kamieniu przez ponad rok, podczas gdy osoby przygotowujące skamieliny mozolnie przecinały skałę. W końcu odkryli skamieniałą skórę nakrapianą osteodermami. Gdy zbliżali się do karku Zula, odkryli, że niektórym kolcom wzdłuż bioder zwierzęcia brakuje końcówek, a kostne osłonki otaczające te osteodermy odłamały się i zagoiły w ostre punkty.

Gdy uszkodzone płyty zwinęły się wokół bioder Zul, dr Arbor i jej współpracownicy zaczęli się zastanawiać, czy nie są to blizny obronne po nieudanym ataku. Dwunożni łowcy, tacy jak Gorgosaurus, smukły kuzyn Tyrannosaurus rex, zaatakowali Zuula z góry, zamiast rozbić mu skrzydło. A niewiele miejsc było tak nieatrakcyjnych jak pokryty stalą Zoll, który znajdował się w odległości krótkiego spaceru od jej klubu.

Zamiast tego dr Arbor i jej zespół doszli do wniosku, że rozmieszczenie roztrzaskanych płytek, wraz z brakiem śladów ugryzień, było zgodne z pęknięciem z maczugi ogonowej innego Zuula. Ponieważ uszkodzone osteodermy znajdowały się w różnych stadiach gojenia, ten ankylozaur prawdopodobnie przyjął spory udział w ciosach 76 milionów lat temu.

Autorzy sugerowali, że urazy powstały w trakcie walczący Między Zul i jej potężnymi braćmi. Jak wielka rogata owca gruboroga albo dzisiejsze bicie głową Żyrafy wymachujące szyjamiRywalizujące ankylozaurydy mogły ugruntować swoją dominację, zadając niszczące zbroję uderzenia ciała kijami ogona.

Nowe dowody są niezbędne do badania zachowania tych klasycznych, ale enigmatycznych dinozaurów. „Ankylozaury nie pozostawiły żyjących potomków, więc nie mamy żyjących analogów, aby wiedzieć, co robiły starożytne ankylozaury” – powiedział Jordan Mallon, paleontolog z Kanadyjskiego Muzeum Przyrody w Ottawie, który nie był zaangażowany w badania. „To pierwszy przykład, w którym udało nam się zebrać dowody na poparcie tego, że te stworzenia faktycznie używały swoich maczug ogonowych, aby zderzać się ze sobą w rytualny sposób”.

Ta praktyka mogła spowodować ewolucję ogona bardziej przypominającego maczugę, podobnie jak sposób, w jaki współczesne łosie używają swoich skomplikowanych poroży nie tylko do sprzeczek między sobą, ale także do zaimponowania potencjalnym partnerom. „Być może powodem, dla którego mają patyczkowaty ogon, nie jest drapieżnictwo, ale nieokreślona walka” – powiedział dr Arbour. „To bardziej dobór płciowy niż dobór naturalny”.

Chociaż te pałki mogły ewoluować, aby pomóc ankylozaurom pokonać się nawzajem, nadal były w stanie zadać niszczycielski cios tuż poniżej kolana tyranozaura. „Niszczyciel piszczeli nadal idealnie pasuje” — powiedział dr Arbor.