Zaskakujące straty rosyjskiej marynarki wojennej na Ukrainie sto lat po Cuszimie

• Rosyjska marynarka wojenna poniosła ciężkie straty w starciu z przeważającym liczebnie i uzbrojonym przeciwnikiem ukraińskim.
• Straty same w sobie nie są katastrofalne dla rosyjskiej marynarki wojennej, ale są ciosami dla rosyjskiego prestiżu.
• Pojawia się również nieco ponad sto lat po kolejnej rosyjskiej katastrofie morskiej po drugiej stronie świata.

Odkąd Rosja przypuściła atak na Ukrainę pod koniec lutego, zrobiła to rosyjska marynarka wojenna cierpieć Znakomite straty w walce z przeciwnikiem o znacznej przewadze liczebnej i ciężko uzbrojonym.

Rosjanie Zaginiony co najmniej pięć Klasa Raptor Pojedyncze łodzie patrolowe klasa tapir Statek desantowy, jeden Klasa Sirna A Przede wszystkim Moskwakrążownik samonaprowadzający klasy Slava był również okrętem flagowym Floty Czarnomorskiej.

Same straty nie są katastrofalne dla rosyjskiej marynarki wojennej i raczej nie zmienią przebiegu wojny ani układu sił na Morzu Czarnym, ale są ciosami dla rosyjskiego prestiżu i przychodzą nieco później, sto lat później. Historyczna katastrofa Dla Rosji: Bitwa pod Cuszimą, ostatni duży okręt rosyjskiej marynarki wojennej zatonął w walce.

Bitwa toczona na wodach między Koreą a południową Japonią przez okręty imperiów japońskiego i rosyjskiego 27 i 28 maja 1905 r. umocniła wzrost Japonii na równi z mocarstwami zachodnimi i wywarła trwały wpływ zarówno na Japonię, jak i Rosję.

Konkurencyjne imperia

Od miażdżącego zwycięstwa Japonii w wojnie chińsko-japońskiej w 1895 r. narastają napięcia między imperiami japońskim i rosyjskim.

Japonia, wyposażona w zorganizowaną i nowoczesną armię, realizowała w Korei i Chinach ambicje, które niebezpiecznie zbliżały ją do interesów Rosji, zwłaszcza w Mandżurii i Korei.

Szczególnie interesujący dla Rosjan był Port Arthur, obecnie Dalian, chiński port, który został wydzierżawiony Rosji i był jedynym portem na Pacyfiku dla ciepłych wód. Port Arthur stał się siedzibą rosyjskiej Floty Pacyfiku i istniały plany połączenia go z Rosją koleją transsyberyjską.

Negocjacje między Japonią a Rosją w sprawie przyszłości regionu nie poszły na marne, więc 8 lutego 1904 r. Cesarska Marynarka Wojenna Japonii atak Główna część rosyjskiej Floty Pacyfiku znajduje się w Port Arthur, a kilka godzin później oficjalnie wypowiada wojnę.

Japonia stosunkowo szybko zyskała przewagę na morzu. walczyłem próba Przez główną część rosyjskiej Floty Pacyfiku przełamać blokadę Port Arthur i w dużej mierze pokonać rosyjskie eskadry stacjonujące we Władywostoku w Zatoce Chemolpo i Ulsan – zwycięstwa, które pozwoliły Japonii skutecznie kontrolować Pacyfik.

Nie chcą przyznać się do porażki, a japońskie siły lądowe zaczynają Oblężenie samego Port ArthurRosyjski car Mikołaj II nakazał utworzenie 2. Eskadry Pacyfiku, która miała składać się z okrętów Floty Bałtyckiej.

Dowodzony przez wiceadmirała Zinovy’ego Rostwińskiego 2. Eskadra Pacyfiku składała się z około 40 okrętów, w tym 11 pancerniki pancerneDziewięć krążowników i dziewięć niszczycieli.

Wypłynąwszy z Morza Bałtyckiego w październiku 1904 r., mieli odciążyć Flotę Pacyfiku w Port Arthur, zniszczyć wszelkie napotkane okręty japońskie i przeciąć linie zaopatrzeniowe między Japonią a Azją kontynentalną.

Wyczerpana flota rosyjska

Rosyjska marynarka wojenna została zmodernizowana w drugiej połowie XIX wieku, ale chociaż 2. Eskadra Pacyfiku wyglądała na potężną na papierze, nie była pierwszorzędną potęgą morską. Niektóre okręty wojenne były nowe i nieprzetestowane, ale wiele było starych i przeznaczonych na antyki. Inne były niewiele więcej niż pomocniczymi statkami z armatami.

Dowództwo rosyjskiej marynarki wojennej było również niskiej jakości. Wielu jej oficerów pochodziło z zamożnych, zżytych rodzin, które po prostu kupowały im zlecenia. Zwykli marynarze nie byli bardziej profesjonalni, ponieważ wielu z nich było niedoświadczonymi poborowymi.

Kwestie te były w pełni widoczne podczas siedmiomiesięcznej, 18 000-milowej podróży na Ocean Spokojny.

Na Morzu Północnym w pobliżu Anglii flota otworzyła ogień do brytyjskich trawlerów, myląc je z japońskimi torpedowcami. Dwóch rybaków zginęło, inny został ranny, statek rybacki zatonął, a czterech innych zostało uszkodzonych. W chaosie niektóre rosyjskie okręty ostrzeliwały się nawzajem, powodując straty i szkody.

Manewry dyplomatyczne były w stanie uniemożliwić Brytyjczykom przystąpienie do wojny po stronie Japonii, ale problemy floty rosyjskiej były tylko z początku.

Większość floty opłynęła Afrykę, a nie Kanał Sueski. Długa podróż wpłynęła na załogę, która nigdy nie doświadczyła tak odmiennego klimatu i tak długiego czasu na morzu. Same statki również były pod dużą presją. Podczas szkolenia artyleryjskiego z wyimaginowanym celem holowanym przez krążownik jedyną rzeczą, która uderzyła we flotę, był krążownik.

Bez sojuszników Rosjanie nie mogli dokować w przyjaznych portach, więc na morzu musieli zabrać więcej węgla. Warunki na pokładzie uległy pogorszeniu, a wielu marynarzy zmarło z powodu dolegliwości i chorób układu oddechowego.

Zanim flota znalazła się na Madagaskarze w styczniu, Port Arthur upadł. Ich zadanie zostało następnie zmienione: musieli zmierzyć się z resztkami rosyjskiej Floty Pacyfiku we Władywostoku, zanim zaangażowali Japończyków w decydującą bitwę.

Ubity w Cuszimie

Kiedy rosyjskie statki w końcu dotarły do ​​Cieśniny Cuszimskiej w nocy 26 maja 1905 r., Rozhestvensky próbował wymknąć się niezauważony. Na jego nieszczęście jeden z jego statków został zauważony przez japoński statek straży.

Co gorsza, rosyjski statek błędnie uważał, że japoński statek był brakującym rosyjskim statkiem i wskazywał, że w pobliżu jest więcej rosyjskich statków.

Po potwierdzeniu lokalizacji wroga, flota japońskiego admirała Togo Heihachiro, która składała się z czterech nowoczesnych pancerników, ponad 20 krążowników, 21 niszczycieli i 43 kutrów torpedowych, wyruszyła do konfrontacji z nimi.

Rankiem 27 maja wezwano floty. Przed oddaniem strzału Togo podniósł flagę z sygnałem przekazującym z góry ustaloną wiadomość swojej flocie: „Los imperium zależy od wyniku tej bitwy, niech każdy człowiek spełni swój najwyższy obowiązek”.

Następująca bitwa była masakrą. Oprócz poprawy wyszkolenia, dyscypliny i doświadczenia Japończycy zostali wyposażeni w pociski przeciwpancerne, które rozrywały rosyjskie okręty.

Pod koniec dnia zatonęły cztery rosyjskie pancerniki. Cesarz Aleksander III zatonął wraz z całą swoją załogą liczącą ponad 700 osób, podczas gdy Borodino zatonął ze wszystkimi oprócz jednego z ponad 800 członków załogi.

Główny statek, Knyaz Suvorov, a wraz z nim wszystkich oprócz 20 oficerów, zatonął, podczas gdy około połowa załogi „Oslybya” wylądowała razem ze statkiem. Zatopiono również szereg krążowników i niszczycieli.

Gdy zapadła noc, ocaleni próbowali dotrzeć do Władywostoku pod osłoną ciemności. Niszczyciele Tōgō ścigały ich, zdobywając dwa inne okręty wojenne i kilka innych okrętów wojennych. Następnego popołudnia większość ocalałych poddała się.

utracony prestiż

Straty rosyjskie były ogromne, 21 okrętów zatopionych lub zatopionych, a siedem schwytanych. Tylko trzy statki dotarły do ​​Władywostoku, a sześć kolejnych dotarło do neutralnych portów w Chinach, Filipinach i Madagaskarze.

Ponad 4000 rosyjskich marynarzy zostało zabitych, a prawie 6 000 wziętych do niewoli. Japończycy stracili tylko trzy kutry torpedowe, przy 117 zabitych i około 500 rannych – w tym młody Isoroku Yamamoto, Pomysłodawca ataku na Pearl HarborKto stracił dwa palce w bitwie.

Prestiż rosyjskiej marynarki wojennej nigdy nie odzyskał od Cuszimy. Nie można go odbudować do tego samego wielkiego rozmiaru, ale nie widział znaczącej pracy podczas I wojny światowej. Sowiecka marynarka wojenna również brała udział w ograniczonych działaniach podczas II wojny światowej i tak naprawdę nie ugruntowała swojej pozycji podczas zimnej wojny, chociaż sowieckie okręty podwodne były stałym przedmiotem troski flot NATO.

Dziś rosyjska marynarka wojenna Posiada mniejszą i nowocześniejszą flotę skupia się na operacjach na zielonej wodzie, a nie na kampaniach na pełnym morzu, ale jego zaskakujące porażki z Ukrainą pokazują, że nie odzyskała dominacji, którą utraciła sto lat temu.