W wieku 79 lat zmarł zapaśnik Hall of Fame Terry Funk

Terry Funk, zawodowy zapaśnik znajdujący się w Hall of Fame, którego zaciekły styl walki zainspirował dziesięciolecia krwawych bójek i zabawnych pojedynków, zmarł w szpitalu niedaleko Phoenix. Miał 79 lat.

W środę ogłoszono jego śmierć Światowa rozrywka wrestlingowa, firmie, w której jego kariera eksplodowała w latach 80-tych. W ogłoszeniu nie podano powodu.

Kariera zapaśnicza Funka, która rozpoczęła się w połowie lat 60. i trwała cztery dekady, zaprowadziła go po całym kraju i na świecie, od gry przez wyprzedane miejsca dla fanów WWE po zapewnianie rozrywki fanom na rosnącym rynku japońskim w All Japan Pro Wrestling. Wkrótce dał się poznać jako zacięty zapaśnik, który przeciwko swoim przeciwnikom używał improwizowanej broni: krzeseł, drabin, drutu kolczastego, nietoperzy, koszy na śmieci i ognia.

W sporcie opartym na występach sportowców grających przesadne lub wymyślone wersje siebie, niezrównana jakość meczów Funka uczyniła go jednym z najbardziej znanych zapaśników swojego pokolenia.

Wiele z jego charakterystycznych klipów ukazuje go w krwawym bałaganie, z długimi, mokrymi włosami zaczesanymi do tyłu i twarzą krwawiącą od uderzenia, kopnięcia lub uderzenia krzesłem. Nie miał wyrzeźbionego sześciopaku, jakiego zwykle oczekuje się od zawodowego zapaśnika. Ale jego sylwetka była szeroka, jego chwyt precyzyjny, a jego dzika kreatywność na ringu zapewniła mu szacunek rówieśników.

Ric Flair, emerytowany wrestler znany ze swoich krzykliwych ubrań i ekstrawaganckiego stylu życia, powiedział w środę Na X, platformie znanej wcześniej jako Twitter, powiedział, że „nigdy nie spotkał kogoś, kto pracuje ciężej” niż Funk. Mick Foley, który także walczył z Funkiem, – powiedział na Facebooku że był „największym zapaśnikiem”, z jakim kiedykolwiek pracował.

Terrence Funk urodził się 30 czerwca 1944 roku w Hammond w stanie Indiana. książka „Często zadawane pytania dotyczące pro wrestlingu: wszystko, co warto wiedzieć o najzabawniejszym programie na świecie” (2015), autor: Brian Solomon. Jego ojciec, Dory Funk Sr., również był zapaśnikiem.

Po tym, jak Dory senior zakończył służbę na południowym Pacyfiku podczas II wojny światowej, rodzina przeniosła się do Teksasu, gdzie starszy Funk stał się znanym zapaśnikiem i promotorem.

To w Teksasie wiedza Terry’ego Funka na temat tego sportu pogłębiła się, podobnie jak jego miłość do niego. Zadebiutował w firmie zapaśniczej swojego ojca w 1965 roku.

W 1985 roku dostał się do Światowej Federacji Wrestlingu (obecnie World Wrestling Entertainment). Na WrestleManii II w następnym roku on i jego brat Dory Funk Jr. pokonali Tito Santanę i Junkyard Dog w meczu tag team.

W 1989 roku Funk przeniósł się do rywalizującej ligi World Championship Wrestling, gdzie miał stoczyć jeden z najważniejszych meczów w swojej karierze przeciwko Ricowi Flairowi.

20-minutowa walka była walką typu „odchodzę”, w której dwaj mężczyźni bili się i walczyli, aż jeden z nich się poddał. Walka, obecnie uważana za klasyczną, była pokazem brutalnego realizmu, który przyciągnął fanów do wrestlingu zawodowego, gdzie zwycięzca meczu jest wyłaniany z góry.

Były uderzenia w klatkę piersiową Flaira, uściski za głowę Funka, wyrzucanie z ringu, bójki przy linii bocznej, ciągnięcie za włosy i powtarzające się krzyki obu zapaśników: „Czy chcesz odejść?”

W końcu, kiedy Flair ciął Funka w zamek na czterech nogach, Funk zwijając się z bólu, powiedział słowa, które sprawiły, że zadzwonił dzwonek zapałki: „Odszedłem”.

W 2000 roku, mając około 50 lat, Funk powrócił do World Championship Wrestling, zdobywając pasy United States Championship i WCW Hardcor Title. Jego ostatni mecz w WWE miał miejsce w 2006 roku.

W 2009 roku Terry Funk i Dory Funk Jr. zostali wprowadzeni do WWE Hall of Fame.

Funk przeniósł także swój poważny wizerunek do Hollywood. A w 1989 roku zagrał rolę bramkarza w filmie „Road House”, w którym wystąpił Patrick Swayze. Wcześniej grał przerażającą postać Frankie the Struggler w Paradise Alley, dramacie o wrestlingu z 1978 roku, w którym wystąpił Sylvester Stallone.

Funk poślubił Vicki Weaver w 1964 r. Zmarła w 2019 r. Pozostawił po sobie brata. jego córki, Stacey Cleeney i Brandi Dungan; i troje wnucząt.

W autobiografii pana Funka „Terry Funk: Więcej niż tylko hardkor(2005) napisał, jak miło wspominał słuchanie, jak ojciec opowiadał o zapasach i jak jego „oczy błyszczały dumą, gdy mówił o twardzielu i szaleństwie”.

„Kiedy dorastałem, miałem szczęście prowadzić życie gladiatora, życie, które dało mi historie do opowiedzenia, takie same jak te, które słyszałem jako chłopiec” – napisał. „Piraci, milionerzy, królowie i poszukiwacze przygód nie mają na mnie nic! Nie zamieniłbym swojego życia na nikogo.”