Katoliccy nauczyciele Helias badają Holokaust w Polsce

Dwóch katolickich nauczycieli Helias spędziło niedawno w Polsce tydzień na programie nauczania o Holokauście, drugiej iteracji doświadczenia, które zmieniło ich nauczanie na ten temat.

Sarah Kempker i Kathy Jarman uczestniczyły w tygodniowej międzynarodowej letniej akademii organizowanej przez Muzeum Auschwitz-Birkenau, aby dowiedzieć się więcej o Holokauście.

To nie była ich pierwsza podróż.

W 2019 Jarman przewijał Twittera, gdy zobaczył reklamę programu. Zrobiła zrzut ekranu i wysłała go do dyrektora, pytając, czy ona i Kempker mogą uczestniczyć, ale nie spodziewała się ostatecznej odpowiedzi. Ku jej zaskoczeniu dyrektor pomyślał, że powinni. Więc oboje złożyli wniosek i zostali zaakceptowani.

Uczniowie Jarmana i Kempkera przeczytali książkę Elie Wiesela „Noc”, wokół której zbudowano sekcję poświęconą Holokaustowi na lekcjach angielskiego.

Jednostka ta istniała przed wyjazdem do Auschwitz, ale odkąd tam byli, uczniowie byli szczególnie zainteresowani zadawaniem im pytań o to, co widzieli i czego się nauczyli.

„Naprawdę nie ma edukacji bez emocjonalnego związku” – powiedział jeden z prezenterów (na akademii letniej) i skłoniło mnie to do zastanowienia się nad tym, do czego wróciliśmy. Ciężko mi, kiedy pokazuję (studentom) zdjęcie. Auschwitz , ponieważ dla mnie to było emocjonalne.” „To było jak święta ziemia” – powiedział Jarman.

Według strony internetowej muzeum w Auschwitz zginęło ponad milion mężczyzn, kobiet i dzieci.

Jak powiedział Jarman, zrobienie zdjęcia różni się od oglądania obrazu w Internecie.

„Kiedy znają kogoś, kto tam był, to czyni ich bardziej żywymi, to jest prawdziwe” – dodał.

Po powrocie z pierwszej podróży w 2019 roku Kempker i Jarman dodali nowe elementy do swojej sekcji poświęconej Holokaustowi. Jednym z nich jest aktywność, która wiąże się z podróżowaniem z plecakiem.

Jarman powiedział, że kiedy Żydzi byli deportowani do obozów koncentracyjnych, mogli zabrać ze sobą bardzo mało.

Nauczyciele motywują swoich uczniów: „Nie wiesz, dokąd idziesz, nie wiesz, jak długo będziesz, ale masz bardzo mało czasu na zbieranie rzeczy”, aby napełnić torbę .

Studenci nie znają jeszcze związku z sekcją, którą studiują. Często pakują zabawne lub praktyczne przedmioty.

Kiedy zaczynają czytać „noc”, mówią o tym, co wkładają do torby. Kiedy rozumieją przypowieść i są pytani, co by zmienili, gdyby mogli, często zaczynają myśleć o pamiątkach i przedmiotach sentymentalnych.

Po pierwszej podróży do Polski Kempker i Jarman byli zadowoleni, że pojechali, ale nie byli pewni, czy będą chcieli wracać. Kempker powiedział, że niektórzy z jego współuczestników przyjeżdżali wielokrotnie, ale treść jest zbyt ciężka.

„Nie rozumiem, dlaczego chcą wrócić. To nie jest szczęśliwe miejsce. Nie jest dobrze tam być” – powiedział Kempker.

Ale potem zostali zaproszeni z powrotem na Letnią Akademię 2022, tym razem, aby zagłębić się w „poziom średni”.

Nie rozmawiali o powrocie, powiedział Jarman. Skonsultowali się ze zleceniodawcą i ponownie złożyli wniosek.

Kiedy Kempker i German wrócili w tym roku, oprócz Auschwitz dowiedzieli się o Powstaniu Warszawskim.

Udało im się spotkać ocaloną z Auschwitz Janinę Ivaską i wysłuchać jej historii.

Przemawiała przez tłumacza. Podczas gdy reszta tygodniowych programów była po angielsku, Kempker nauczył się w lecie kilku słów i zwrotów po polsku za pośrednictwem Duolingo.

Kempker mógł na koniec wręczyć Iwasce bukiet w imieniu grupy, mówiąc po polsku: „To dla ciebie”.

Ich pobyt w Treblince, prowadzonym przez nazistów obozie śmierci w północno-wschodniej Polsce, to jeden z najbardziej poruszających momentów tegorocznej podróży, która wyróżnia Kempkera. W przeciwieństwie do Auschwitz, z Treblinki pozostało bardzo niewiele – to teraz cichy las naznaczony pomnikami skalnymi.

Setki tysięcy ludzi zginęło w Treblince, a Jarman i Kempker pokazują, gdzie palono ciała.

Grupa poświęciła trochę czasu na zebranie się i przedyskutowanie tego, czego nauczyli się i odczuli w Treblince.

„Wszyscy zgodziliśmy się, że było bardzo cicho i spokojnie, ale jakoś było bardzo głośno” – powiedział Kempker. „Mimo że staliśmy tam, nic nie mówiąc, było głośno”.

Ich czas w letniej akademii był fizycznie wyczerpujący – nauczyciele byli na nogach przez cały dzień od 8 do 19 – ale był jeszcze bardziej emocjonalnie wyczerpujący, powiedział Kempker.

„Nie było łatwo spać w nocy, ponieważ byliśmy zmęczeni, ponieważ nadal musieliśmy przejść przez cały proces i takie tam” – powiedział Kempker.

Jarman dodał: „Ludzie pytają mnie: 'Cóż, podobało ci się?’ Na przykład, czy doświadczasz czegoś ciężkiego?

Kempker pamięta dwóch mężczyzn, którzy przybyli przed Helias, aby opowiedzieć historie ocalałych z Holokaustu. Potem odeszli.

Jeden był w Auschwitz, gdzie Kempker powiedział, że obecność tam jest kontynuacją jego historii.

Inny ukrywał się poza Treblinką. Stojąc w Treblince, przypomniała sobie jego relację o tym, jak zobaczyła smużkę dymu unoszącą się z tego miejsca.

Przez całą podróż powtarzało się zdanie: nigdy nie zapomnij.

„Teraz czuję dodatkową odpowiedzialność za ciągłe opowiadanie ich historii, a to 'nigdy nie zapominam’” – powiedział Kempker.