Jak spalić Międzynarodową Stację Kosmiczną

NASA i jej partnerzy zajęli prawie czterdzieści lotów w latach 1998-2010, aby przenieść prawie 900 000 funtów różnych jednostek na orbitę Międzynarodowej Stacji Kosmicznej o wartości 100 miliardów dolarów. Ale pod koniec tej dekady, ponad 30 lat po tym, jak pierwszy element ISS przebił atmosferę, ISS dobiegnie końca swego czcigodnego życia i zostanie wycofana z eksploatacji na rzecz Nowa, prywatna kadra orbitalnych stacji badawczych.

Problem NASA polega na tym, co zrobić z Międzynarodową Stacją Kosmiczną po jej oficjalnym zamknięciu, ponieważ nie możemy jej zostawić na miejscu. Bez regularnych ładunków gazu pędnego, które utrzymują stację na właściwym kursie, orbita ISS w końcu pogorszy się do punktu, w którym pęd do przodu będzie niewystarczający, aby przezwyciężyć skutki chmury powietrzaPotem wrócił na Ziemię. Więc zamiast czekać, aż ISS sama zejdzie z orbity lub pozostawi ją tam, gdzie jest Dla Rosjan do wykorzystania jako cel praktykiZamiast tego NASA zrzuci stację z wysokości, tak jak zrobił to Vader Palpatine.

NASA nie jest obca Usuwanie odpadów poprzez spalanie powietrza. Agencja kosmiczna od dawna polegała na nim w zakresie usuwania śmieci, zużytych pojazdów nośnych i porzuconych satelitów. W ten sposób zlikwidowano zarówno amerykańskie stacje satelitarne Skylab, jak i rosyjski Mir.

Skylab był pierwszą stacją kosmiczną w Ameryce, przez 24 tygodnie był w użyciu. Kiedy ostatnia załoga 3 astronautów odleciała na początku 1974 roku, stacja została ostatecznie zwiększona do 6,8 mil dalej w Orbita cmentarza ma długość 289 mil. Oczekiwano, że pozostanie tam do lat 80. XX wieku, kiedy zwiększona aktywność słoneczna z 11-letniego cyklu słonecznego ostatecznie wciągnęła go do ognistego wnikania. Jednak astronomowie błędnie obliczyli względną siłę tego słonecznego wydarzenia, co doprowadziło do upadku Skylab w 1979 roku.

W 1978 r. NASA bawiła się pomysłem wykorzystania swojego wkrótce ukończonego wahadłowca kosmicznego, aby wesprzeć Skylab na wyższą orbitę, ale porzuciła ten plan, gdy stało się jasne, że wahadłowiec nie skończy na czas z powodu przyśpieszenie. tabela ponownego wejścia. Agencja odrzuciła również propozycję wysadzenia stacji rakietami, gdy była jeszcze na orbicie. Stacja ostatecznie upadła 11 lipca 1979 roku, choć nie spłonęła w atmosferze tak szybko, jak oczekiwała NASA. To spowodowało, że niektóre Dość duże kawałki wraku, aby wyprzedzić zamierzony cel na Oceanie Indyjskim na południowy wschód od RPA i zamiast tego wylądować w Perth w Australii. Chociaż NASA obliczyła 1 do 152 szans, że kawałek laboratorium może uderzyć kogoś podczas schodzenia z orbity, nie zgłoszono żadnych obrażeń.

Durbet Meyer poszło spokojniej. Po 15 latach służby został wycofany 23 marca 2001 w trzech etapach. Po pierwsze, pozwolono jej pogorszyć się do wysokości 140 mil. Następnie statek kosmiczny Progress M1-5 — doczepiana rakieta specjalnie zaprojektowana, aby pomóc w oczyszczeniu orbity stacji — zadokował do Mir. Następnie uruchomił silnik na nieco ponad 22 minuty, aby precyzyjnie ustawić Mir na odległym obszarze Oceanu Spokojnego, na wschód od Fidżi.

Jeśli chodzi o rychły upadek Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, NASA ma plan — a przynajmniej dobry pomysł — na to, co się stanie. „Przeprowadziliśmy wiele badań” – powiedział Kirk Shereman, zastępca kierownika programu Stacji Kosmicznej NASA. Powiedzieć Space.com w 2011 roku. „Znaleźliśmy zmianę orbity i prędkości, które naszym zdaniem są możliwe do osiągnięcia, tworząc ślad gruzu, który jest całkowicie w wodzie na niezamieszkanym obszarze”.

Według standardów NASA – konkretnie NASA-STD-8719.14A, operacja redukcji zanieczyszczeń orbitalnych Ryzyko ofiar na ziemi jest ograniczone do mniej niż 1 na 10 000 (<0,0001). Jednakże, Badanie z 1998 r. przeprowadzone przez IS .Misyjne Biuro Integracji Odkryłem, że niekontrolowany powrót spowoduje niedopuszczalne prawdopodobieństwo trafienia od 0,024 do 0,077 (od 2 na 100 do 8 na 100). Od dziesięcioleci dyskutowano o wielu możliwych do kontrolowania alternatywach wyłączenia, w tym wypchnięciu Międzynarodowej Stacji Kosmicznej dalej na orbitę w przypadku nieoczekiwanej ewakuacji załogi stacji.

„Pracowaliśmy nad planami i okresowo je aktualizowaliśmy” – kontynuował Shereman. „Nie chcemy znaleźć się w sytuacji, w której nie będziemy mogli bezpiecznie zejść z orbity stacji. To było częścią programu od samego początku”.

Rozpoczynając około rok przed planowaną datą zamknięcia, NASA pozwoli Międzynarodowej Stacji Kosmicznej na rozpoczęcie degradacji z normalnej orbity o długości 240 mil i wysłanie bezzałogowego statku kosmicznego (USV) do zadokowania stacji i pomocy w skierowaniu jej z powrotem na Ziemię. Ostatnia załoga zostanie ewakuowana z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej tuż przed osiągnięciem przez stację wysokości 115 mil, kiedy to podłączony USV wystrzeli swoje rakiety w serii nieorbitalnych oparzeń, aby ustawić stację na ścieżce odbioru nad Pacyfik.

NASA nie zdecydowała jeszcze, który USV zostanie zatrudniony. Plan 2019 zatwierdzony przez Radę Bezpieczeństwa NASA, tak szybko, jak to możliweRoskosmos musi przygotować i wysłać kolejny statek kosmiczny Postępu, aby zrobił to, co zrobił z Mirem. Jednak ten pojazd może nie być faktycznie dostępny, gdy ISS ma lądować z powodu: Zaangażowanie Rosji w program ISS kończy się w 2024 r.. W kwietniu ubiegłego roku Rosyjskie media państwowe zaczynają robić awanturę, że państwo całkowicie opuści stację do 2025 r.Części tej stacji prawdopodobnie zostaną rozebrane do ponownego wykorzystania na kolejnej stacji krajowej, pozostawiając Międzynarodową Stację Kosmiczną bez niezawodnego sposobu na przełamanie orbity. Zrobotyzowany pojazd transportowy Europejskiej Agencji Kosmicznej lub wielozadaniowy pojazd NASA Orion, choć wciąż w fazie rozwoju, stanowią potencjalną alternatywę dla postępu.

„NASA kontynuuje współpracę ze swoimi międzynarodowymi partnerami, aby zapewnić bezpieczny plan deorbitacji dla stacji i rozważa szereg opcji” – powiedziała rzeczniczka Leah Cheshire. UPI za pośrednictwem poczty e-mail w 2021 r., odmawiając wyjaśnienia, co te opcje mogą pociągać za sobą, ale dodając, że każda misja zejścia z orbity byłaby „dzielona przez partnerstwo ISS i byłaby wrażliwa na negocjacje w tym czasie”.

Upadek Międzynarodowej Stacji Kosmicznej z pewnością będzie takim samym widokiem Międzynarodowy zgiełk wokół upadku Skylab, ale do tego jeszcze prawie dekada i jest jeszcze wiele do zrobienia. według Styczeń 2022 Przeprowadzka na Międzynarodową Stację Kosmiczną Przenosić:

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna wkracza obecnie w trzecią i najbardziej produktywną dekadę użytkowania, obejmującą postęp badań, wartość komercyjną i globalne partnerstwo. Pierwsza dekada ISS była poświęcona montażowi, a druga dekada poświęcona była badaniom, rozwojowi technologicznemu i nauce jak efektywniej prowadzić te działania w kosmosie. Trzecia dekada to dekada, w której NASA dąży do walidacji eksploracji ludzi i technologii badawczych w celu wspierania eksploracji głębokiego kosmosu, dalszego przynoszenia ludzkości korzyści medycznych i środowiskowych, nadal demonstruje przywództwo USA na niskiej orbicie okołoziemskiej poprzez międzynarodowe partnerstwa i ustanawia fundament przyszłej komercjalizacji LEO.

Według raportu, ponad połowa eksperymentów przeprowadzanych obecnie na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej jest przeznaczona dla użytkowników spoza NASA – w tym prawie dwa tuziny obiektów komercyjnych – „setki eksperymentów z innych agencji rządowych, środowisk akademickich i użytkowników komercyjnych przynoszą korzyści dla ludzi” i przemysłu w terenie. Oczekuje się, że ten napływ tropikalnej działalności komercyjnej wzrośnie – i będzie aktywnie wspierany – w ciągu najbliższych kilku lat, aby ludzkość mogła wspólnie zrealizować marzenie Jeffa Bezosa o budowaniu Wielofunkcyjny kompleks biznesowy na niskiej orbicie okołoziemskiej.