Antarktyczny szelf lodowy wielkości Francji nagle podskakuje raz lub dwa razy dziennie: ScienceAlert

Powierzchnia Ziemi zazwyczaj pełza w tempie, które ledwo zauważamy. Płyty tektoniczne rozszerzają się z prędkością podobną do wzrostu paznokci; Góry wspinają się przez eony. I lodowce szybkość poślizgu Nawet ślimaki będą się dobrze bawić.

Czasem natura potrafi nas zaskoczyć. Nowe badanie dot Szelf lodowy Rossa Na Antarktydzie raz lub dwa razy dziennie ujawnił fale sprężyste wypychające całą warstwę do przodu.

Biorąc pod uwagę, że jest to największy szelf na Antarktydzie, mniej więcej wielkości Francji, mówimy o dużym ruchu. Wiedza o tym, jak i dlaczego tak się dzieje, jest ważna z punktu widzenia monitorowania Antarktydy w obliczu trwających zmian klimatycznych.

Zespół badawczy odpowiedzialny za odkrycie z wielu instytucji w całych Stanach Zjednoczonych twierdzi, że przyczyną odkrycia był ruch Strumień lodowca Whillanspas szybko płynącego lodu w pokrywie lodowej Antarktyki Zachodniej, który porusza się szybciej niż otaczające go obszary.

„Odkryliśmy, że cała półka nagle przesunęła się o około 6–8 centymetrów [2.4 to 3.1 inches] Raz lub dwa razy dziennie ze względu na przesuwający się strumień lodu spływający na lodowiec szelfowy. On mówi Geofizyk Doug Wiens z Washington University w St. Louis.

„Te nagłe ruchy prawdopodobnie odgrywają rolę w wywoływaniu trzęsień lodu i pęknięć w lodowcu szelfowym”.

Utrata wody pod rzeką może sprawić, że stanie się ona „bardziej lepka”, powodując nagłe skoki ruchu. Zamiast płynąć z w miarę stałą prędkością, większość Lodowego Strumienia Whillans zatrzymuje się, a następnie nagle przyspiesza do przodu.

Badanie opiera się na pomiarach dokonanych przez Sejsmografy Który został osadzony w lodzie w 2014 roku.

W ciągu kilku minut w strumieniu lodu mogą wystąpić ruchy o długości do 40 centymetrów, a każdy ruch wywiera nacisk na lodowiec szelfowy Ross. Wstrząsy te nazywane są zdarzeniami poślizgowymi i przypominają ruchy wzdłuż linii uskoków przed trzęsieniami ziemi: naprężenia narastają, gdy lód porusza się w strumieniu z różnymi prędkościami, a następnie naprężenie zostaje uwolnione.

„Nie można wykryć ruchu po prostu poprzez jego wyczucie.” On mówi Wygrywa. „Ruch pojawia się w czasie do kilku minut, więc bez urządzeń nie można go dostrzec”.

„Dlatego ruch nie został jeszcze wykryty”.

Chociaż badacze nie wierzą, że zjawiska osuwania się strumieni lodu są bezpośrednim skutkiem globalnego ocieplenia wywołanego przez człowieka, są one ważne z punktu widzenia długoterminowej stabilności lodowca szelfowego Rossa. Te szelfy rozciągające się przez ocean stanowią naturalne granice dla lodowców i strumieni na lądzie, spowalniając tempo topnienia i zwiększając gromadzenie się lodu.

Jeśli lodowiec szelfowy Rossa zacznie szybciej wypływać w morze i ostatecznie się rozpadnie, będzie to miało konsekwencje dla pokrywy lodowej w całym regionie. Wiemy, że topniejące lodowce już przyczyniają się do wzrostu poziomu morza, dlatego zespół badawczy będzie uważnie monitorował lodowiec szelfowy Rossa w nadchodzących latach.

„W tym momencie trzęsienia ziemi i pęknięcia są po prostu częścią normalnego życia szelfu lodowego”. On mówi Wygrywa.

„Istnieją obawy, że pewnego dnia szelf lodowy Rossa rozpadnie się, podobnie jak zrobiły to inne mniejsze i cieńsze szelfy lodowe”.

Badanie zostało opublikowane w Listy z badań geofizycznych.