„Zaginione miasto” w głębinach oceanu nie przypomina niczego, co kiedykolwiek widzieliśmy na Ziemi: ScienceAlert

W pobliżu szczytu podwodnej góry na zachód od Grzbietu Śródatlantyckiego z ciemności wyłania się postrzępiony krajobraz wież.

Jej kremowe ściany i kolumny z węglanu wydają się upiornie niebieskie w świetle zdalnie sterowanego pojazdu wysłanego na zwiedzanie.

Jego wysokość waha się od Małe stosy wielkości żaby do dużych monolitów Ma 60 metrów (około 200 stóp) wysokości. To jest zaginione miasto.

Naukowcy odkryli to w 2000 roku Ponad 700 metrów (2300 stóp) pod powierzchnią, Pole hydrotermalne Zaginione Miasto jest najdłużej znanym środowiskiem wentylacyjnym w oceanie. Nigdy nie znaleziono niczego podobnego.

Przez co najmniej 120 000 lat, a może i dłużej, płaszcz upwellingowy w tej części świata wchodzi w interakcję z wodą morską, wyrzucając do oceanu wodór, metan i inne rozpuszczone gazy.

W pęknięciach i szczelinach otworów polowych węglowodory stanowią paliwo dla nowych społeczności drobnoustrojów nawet bez obecności tlenu.

Kominy emitują gazy o temperaturze do 40°C (104°F) Jest domem dla dużej liczby ślimaków i skorupiaków. Większe zwierzęta, takie jak kraby, krewetki, jeżowce i węgorze, są rzadkie, ale nadal spotykane.

Pomimo surowego charakteru środowiska wydaje się ono tętnić życiem, a naukowcy uważają, że zasługuje na naszą uwagę i ochronę.

Chociaż inne pola hydrotermalne, takie jak to, mogą istnieć w innych częściach oceanów świata, jest to jedyne, które jak dotąd udało się znaleźć zdalnie sterowanym pojazdom.

Węglowodory produkowane przez otwory wentylacyjne Zaginionego Miasta nie powstały z atmosferycznego dwutlenku węgla ani światła słonecznego, ale w wyniku reakcji chemicznych zachodzących na głębokim dnie morskim.

Ponieważ węglowodory są budulcem życia, otwiera się możliwość, że życie mogło powstać w takim środowisku. I nie tylko na naszej planecie.

„To przykład ekosystemu, który może być obecnie aktywny na Enceladusie lub Europie” – powiedział mikrobiolog William Brazelton. Powiedzieć Smithsonian W 2018 r. w nawiązaniu do księżyców Saturna i Jowisza.

„I być może Mars w przeszłości.”

W przeciwieństwie do podwodnych kominów wulkanicznych zwanych… Czarni palaczektóre zostało również uznane za możliwe pierwsze siedlisko, ekosystem Zaginionego Miasta nie jest zależny od ciepła magmy.

Czarni wędzarze produkują głównie minerały bogate w żelazo i siarkę, podczas gdy kominy Zaginionego Miasta produkują Aż 100 razy Więcej wodoru i metanu.

Kalcytowe kominy Zaginionego Miasta są również znacznie większe niż u czarnych palaczy, co wskazuje, że byli oni aktywni dłużej.

Najwyższa z tych skał nosi nazwę Posejdon, na cześć greckiego boga morza, a jej wysokość sięga ponad 60 metrów.

Tymczasem na północny wschód od wieży znajduje się skaliste zbocze z krótkimi okresami aktywności. Naukowcy z Uniwersytetu Waszyngtońskiego Opisać Otwory tutaj „płaczą” płynem, tworząc „skupiska maleńkich, wielorozgałęzionych wyrostków węglanowych, które wystają na zewnątrz niczym palce uniesionych dłoni”.

Niestety, nie tylko naukowców przyciąga ten niezwykły teren.

W 2018 roku ogłoszono, że Polska uzyskała… Zdobył prawa Aby zbadać głębiny morza wokół zaginionego miasta. Chociaż w samym polu termicznym nie można wydobywać cennych zasobów, zniszczenie otoczenia miasta może mieć niezamierzone konsekwencje.

To Zaginione Miasto, potężny ekosystem pośrodku północnego Atlantyku. Jest to zupełnie wyjątkowe, ponieważ nie ma życia nigdzie indziej na Ziemi. A jeśli ktoś będzie chciał to zniszczyć? Nic nie możesz na to poradzić. Żadnych praw. Żadnych konsekwencji. Witamy na pełnym morzu… pic.twitter.com/mdG5wOsr5h

— Nauka o oceanach (@RebeccaRHelm) 22 sierpnia 2022 r

Naukowcy ostrzegają, że wszelkie smugi lub dreny spowodowane górnictwem mogą z łatwością zanurzyć to wspaniałe siedlisko.

Dlatego niektórzy eksperci wymaga Wpisanie Zaginionego Miasta na listę światowego dziedzictwa kulturowego, aby chronić cuda natury, zanim będzie za późno.

Przez dziesiątki tysięcy lat Zaginione Miasto było świadectwem nieprzemijającej mocy życia.

Byłoby tak, jakbyśmy to zniszczyli.

Poprzednia wersja tego artykułu została opublikowana w sierpniu 2022 r.