Sonda NASA rejestruje zdjęcie zaćmienia Słońca pokazujące „góry księżycowe oświetlone od tyłu przez ogień słoneczny”

Satelita NASA wykonał oszałamiające obrazy częściowego zaćmienia Słońca z unikalnego punktu obserwacyjnego w kosmosie – jedynego miejsca, w którym był widoczny.

Solar Dynamics Observatory (SDO) sfotografowało księżyc przechodzący przed słońcem wczoraj około 5:20 GMT (01:20 ET).

Tranzyt trwał około 35 minut, a na swojej wysokości księżyc pokrył 67 procent ognistej powierzchni.

Sonda zwróciła następnie serię zdjęć z wydarzenia, które ukazywały „góry księżycowe oświetlone od tyłu ogniem słonecznym”, jak twierdzą eksperci SpaceWeather.com.

Na powierzchni księżyca, przez który przechodził, można zobaczyć wychodnie i nierówności, które zostały zidentyfikowane jako część pasm górskich Leibnitz i Doerfel.

Obserwatorium Solar Dynamics NASA przechwyciło obrazy 35-minutowego częściowego zaćmienia Słońca z jego głównej pozycji w kosmosie – jedynego miejsca, w którym było widoczne.

Solar Dynamics Observatory sfotografowało księżyc przechodzący przed słońcem wczoraj od 5:20 GMT (0:20 ET).

Według ekspertów SpaceWeather.com statek kosmiczny przyniósł serię zdjęć z wydarzenia, które ukazywały „góry księżycowe oświetlone od tyłu ogniem słonecznym”.

Patricio Leon z Santiago w Chile porównał zdjęcia księżyca poruszającego się w poprzek słońca z mapą topograficzną z Lunar Reconnaissance Orbiter.

Podczas zaćmienia był w stanie zlokalizować pasma górskie Leibnitz i Doerfel w pobliżu bieguna południowego Księżyca.

eksperci w SpaceWeather.com Powiedział: W szczycie zaćmienia księżyc pokrył 67 procent Słońca, a księżycowe góry zostały rozświetlone ogniem słońca.

Takie obrazy o wysokiej rozdzielczości mogą pomóc zespołowi naukowemu SDO w lepszym zrozumieniu teleskopu.

Ujawniają, w jaki sposób światło odbija się od optyki SDO i sieci wspierających filtry.

Po skalibrowaniu można skorygować dane SDO w celu uzyskania automatycznych efektów i udoskonalić obrazy słońca jeszcze bardziej niż wcześniej.

Uruchomione w 2010 r. Obserwatorium Dynamiki Słonecznej NASA monitoruje słońce za pomocą floty statków kosmicznych, robiąc mu zdjęcia co 0,75 sekundy.

Bada również pole magnetyczne Słońca, atmosferę, plamy słoneczne i inne aspekty, które wpływają na aktywność podczas 11-letniego cyklu słonecznego.

Słońce od kilku miesięcy doświadcza rosnącej aktywności, ponieważ wydaje się, że przechodzi w szczególnie aktywny okres 11-letniego cyklu aktywności, który rozpoczął się w 2019 roku i ma osiągnąć szczyt w 2025 roku.

Bieguny magnetyczne Słońca obracają się na wysokości cyklu aktywności słonecznej, a wiatr słoneczny składający się z naładowanych cząstek unosi pole magnetyczne z dala od powierzchni Słońca i przez cały Układ Słoneczny.

Towarzyszy temu wzrost rozbłysków słonecznych i koronalnych wyrzutów masy (CME) z powierzchni Słońca.

CME to znaczące uwolnienie plazmy i towarzyszącego jej pola magnetycznego z korony słonecznej – zewnętrznej części atmosfery słonecznej – do wiatru słonecznego.

Koronalne wyrzuty masy wpływają na Ziemię tylko wtedy, gdy są skierowane w kierunku naszej planety i Zwykle są znacznie wolniejsze niż rozbłyski słoneczne, ponieważ poruszają więcej materii.

Patricio Leon z Santiago w Chile porównał zdjęcia księżyca poruszającego się w poprzek słońca z mapą topograficzną z Lunar Reconnaissance Orbiter. Był w stanie zlokalizować pasma górskie Leibniz i Doereville w pobliżu południowego bieguna Księżyca podczas zaćmienia.

Solar Dynamics Observatory (SDO), pokazane na ilustracji, bada, w jaki sposób powstaje aktywność słoneczna i jak pogoda kosmiczna wynika z tej aktywności.

Energia z poświaty może zakłócać obszar atmosfery, przez który przesyłane są fale radiowe, potencjalnie powodując chwilowe przerwanie sygnałów nawigacyjnych i komunikacyjnych.

Z drugiej strony CME ma zdolność poruszania ziemskich pól magnetycznych, tworząc prądy, które spychają cząstki w dół w kierunku biegunów Ziemi.

Kiedy wchodzą w interakcję z tlenem i azotem, pomagają w tworzeniu zorzy polarnej, znanej również jako zorza północna i południowa.

Ponadto zmiany magnetyczne mogą wpływać na różne ludzkie technologie, powodując, że współrzędne GPS zbłądzą o kilka metrów i przeciążą sieci energetyczne, gdy firmy energetyczne nie są na to gotowe.

We współczesnym świecie nie było żadnych większych rozbłysków ani rozbłysków słonecznych — ostatnim z nich było zdarzenie Carringtona w 1859 r. — które spowodowały burzę geomagnetyczną ze zorzami polarnymi na całym świecie, a także pożary na stacjach telegraficznych.

Czym jest satelita NASA Solar Dynamics Observatory?

Solar Dynamics Observatory (SDO) to misja NASA, która obserwuje słońce od 2010 roku.

Jego kamery o ultrawysokiej rozdzielczości konwertują różne długości fal światła na obraz, który może zobaczyć człowiek, a następnie światło jest zabarwione na tęczę kolorów.

Satelita został wystrzelony 11 lutego 2010 roku z Przylądka Canaveral.

SDO zawiera zestaw narzędzi, które zapewniają obserwacje, które doprowadzą do pełniejszego zrozumienia dynamiki słonecznej kierującej zmiennością środowiska Ziemi.

Jeden z wielu niesamowitych obrazów dostarczonych przez SDO

Wśród zadań, jakie może wykonać ten zestaw instrumentów, są pomiary światła ultrafioletowego, zmiany pola magnetycznego Słońca, robienie zdjęć chromosfery i wewnętrznej korony oraz rejestrowanie zmian słonecznych, które mogą występować w różnych okresach cyklu słonecznego.

Robisz to za pomocą trzech oddzielnych urządzeń: urządzenia do obrazowania słonecznego i magnetycznego. Towarzystwo Fotografii Lotniczej; I doświadczaj ekstremalnych fluktuacji promieni ultrafioletowych.

Zespoły naukowe otrzymują te dane, które następnie przetwarzają, analizują, archiwizują i udostępniają opinii publicznej.