Zaćmienie Słońca… z kosmosu! Sonda NASA rejestruje księżyc przechodzący przed słońcem na oszałamiających zdjęciach, utrwalając „góry księżycowe oświetlone od tyłu ogniem słonecznym”
- Statek kosmiczny NASA uchwycił z kosmosu księżyc przechodzący przed słońcem w oszałamiającej serii zdjęć
- Zaćmienie Słońca nie było widoczne z Ziemi i trwało tylko 35 minut, ale zostało uchwycone przez kamerę z kosmosu
- Zbliżenia z Solar Dynamics pokazują księżycowe pasma górskie oświetlone od tyłu przez wirujące płomienie słoneczne.
- Eksperci NASA zidentyfikowali pasma Leibnitza i Doerfel w pobliżu południowego bieguna Księżyca
Reklamy
Satelita NASA wykonał oszałamiające obrazy częściowego zaćmienia Słońca z unikalnego punktu obserwacyjnego w kosmosie – jedynego miejsca, w którym był widoczny.
Solar Dynamics Observatory (SDO) sfotografowało księżyc przechodzący przed słońcem wczoraj około 5:20 GMT (01:20 ET).
Tranzyt trwał około 35 minut, a na swojej wysokości księżyc pokrył 67 procent ognistej powierzchni.
Sonda zwróciła następnie serię zdjęć z wydarzenia, które ukazywały „góry księżycowe oświetlone od tyłu ogniem słonecznym”, jak twierdzą eksperci SpaceWeather.com.
Na powierzchni księżyca, przez który przechodził, można zobaczyć wychodnie i nierówności, które zostały zidentyfikowane jako część pasm górskich Leibnitz i Doerfel.
Obserwatorium Solar Dynamics NASA przechwyciło obrazy 35-minutowego częściowego zaćmienia Słońca z jego głównej pozycji w kosmosie – jedynego miejsca, w którym było widoczne.
Solar Dynamics Observatory sfotografowało księżyc przechodzący przed słońcem wczoraj od 5:20 GMT (0:20 ET).
Według ekspertów SpaceWeather.com statek kosmiczny przyniósł serię zdjęć z wydarzenia, które ukazywały „góry księżycowe oświetlone od tyłu ogniem słonecznym”.
Patricio Leon z Santiago w Chile porównał zdjęcia księżyca poruszającego się w poprzek słońca z mapą topograficzną z Lunar Reconnaissance Orbiter.
Podczas zaćmienia był w stanie zlokalizować pasma górskie Leibnitz i Doerfel w pobliżu bieguna południowego Księżyca.
eksperci w SpaceWeather.com Powiedział: W szczycie zaćmienia księżyc pokrył 67 procent Słońca, a księżycowe góry zostały rozświetlone ogniem słońca.
Takie obrazy o wysokiej rozdzielczości mogą pomóc zespołowi naukowemu SDO w lepszym zrozumieniu teleskopu.
Ujawniają, w jaki sposób światło odbija się od optyki SDO i sieci wspierających filtry.
Po skalibrowaniu można skorygować dane SDO w celu uzyskania automatycznych efektów i udoskonalić obrazy słońca jeszcze bardziej niż wcześniej.
Uruchomione w 2010 r. Obserwatorium Dynamiki Słonecznej NASA monitoruje słońce za pomocą floty statków kosmicznych, robiąc mu zdjęcia co 0,75 sekundy.
Bada również pole magnetyczne Słońca, atmosferę, plamy słoneczne i inne aspekty, które wpływają na aktywność podczas 11-letniego cyklu słonecznego.
Słońce od kilku miesięcy doświadcza rosnącej aktywności, ponieważ wydaje się, że przechodzi w szczególnie aktywny okres 11-letniego cyklu aktywności, który rozpoczął się w 2019 roku i ma osiągnąć szczyt w 2025 roku.
Bieguny magnetyczne Słońca obracają się na wysokości cyklu aktywności słonecznej, a wiatr słoneczny składający się z naładowanych cząstek unosi pole magnetyczne z dala od powierzchni Słońca i przez cały Układ Słoneczny.
Towarzyszy temu wzrost rozbłysków słonecznych i koronalnych wyrzutów masy (CME) z powierzchni Słońca.
CME to znaczące uwolnienie plazmy i towarzyszącego jej pola magnetycznego z korony słonecznej – zewnętrznej części atmosfery słonecznej – do wiatru słonecznego.
Koronalne wyrzuty masy wpływają na Ziemię tylko wtedy, gdy są skierowane w kierunku naszej planety i Zwykle są znacznie wolniejsze niż rozbłyski słoneczne, ponieważ poruszają więcej materii.
Patricio Leon z Santiago w Chile porównał zdjęcia księżyca poruszającego się w poprzek słońca z mapą topograficzną z Lunar Reconnaissance Orbiter. Był w stanie zlokalizować pasma górskie Leibniz i Doereville w pobliżu południowego bieguna Księżyca podczas zaćmienia.
Solar Dynamics Observatory (SDO), pokazane na ilustracji, bada, w jaki sposób powstaje aktywność słoneczna i jak pogoda kosmiczna wynika z tej aktywności.
Energia z poświaty może zakłócać obszar atmosfery, przez który przesyłane są fale radiowe, potencjalnie powodując chwilowe przerwanie sygnałów nawigacyjnych i komunikacyjnych.
Z drugiej strony CME ma zdolność poruszania ziemskich pól magnetycznych, tworząc prądy, które spychają cząstki w dół w kierunku biegunów Ziemi.
Kiedy wchodzą w interakcję z tlenem i azotem, pomagają w tworzeniu zorzy polarnej, znanej również jako zorza północna i południowa.
Ponadto zmiany magnetyczne mogą wpływać na różne ludzkie technologie, powodując, że współrzędne GPS zbłądzą o kilka metrów i przeciążą sieci energetyczne, gdy firmy energetyczne nie są na to gotowe.
We współczesnym świecie nie było żadnych większych rozbłysków ani rozbłysków słonecznych — ostatnim z nich było zdarzenie Carringtona w 1859 r. — które spowodowały burzę geomagnetyczną ze zorzami polarnymi na całym świecie, a także pożary na stacjach telegraficznych.
„Odkrywca. Nieprzepraszający przedsiębiorca. Fanatyk alkoholu. Certyfikowany pisarz. Wannabe tv ewangelista. Fanatyk Twittera. Student. Badacz sieci. Miłośnik podróży.”
More Stories
Jak czarne dziury stały się tak duże i szybkie? Odpowiedź kryje się w ciemności
Według skamieniałości prehistoryczna krowa morska została zjedzona przez krokodyla i rekina
Wystrzelenie rakiety Falcon 9 firmy SpaceX zostało wstrzymane ze względu na zbliżanie się dwóch głównych misji załogowych lotów kosmicznych