Kieł Mastodona ujawnia wzorce migracji w Ameryce Północnej

Północno-wschodnia Indiana służyła jako letnie miejsce godowe mastodontów, a badania wykazały, że to samotne stworzenie migrowało co roku na północ od swojego domu w miesiącach zimowych przez ostatnie trzy lata swojego życia. Naukowcy oszacowali, że starożytne zwierzę miało około 34 lata, kiedy umarło.

„Korzystając z nowych technik modelowania i potężnego zestawu narzędzi geochemicznych, byliśmy w stanie wykazać, że samce dużych zwierząt, takich jak Buesching, co roku migrują do swoich miejsc godowych” – powiedział Miller.

Daniel Fisher, współkierownik badania, pomagał wykopywać mastodonta przez ostatnie 24 lata. Jest profesorem paleontologii na Uniwersytecie Michigan i dyrektorem Muzeum Paleontologii Uniwersytetu Michigan.

Fisher odciął długi, cienki odcinek od środka prawego psa, który ma 9,5 stopy (3 metry) długości. Podobnie jak w przypadku badania słojów drzew, analiza kła mastodonta ujawniła, w jaki sposób oddziałuje on na krajobraz jako nastolatek, a także w ostatnich latach życia.

„Masz przed sobą całe życie przedłużone w tym ciosie. Wzrost i rozwój zwierzęcia, a także jego historia zmieniającego się użytkowania gruntów i zmieniającego się zachowania – cała ta historia jest uchwycona i zapisana w strukturze i uformowaniu kła” Fisher powiedział.

Kiedy był młody, mastodont trzymał się blisko domu ze swoim stadem prowadzonym przez samice w środkowej Indianie, zanim oderwał się i wyruszył na własną rękę — zupełnie jak współczesne słonie. Jako pojedynczy pojazd, mastodont pokonywał co miesiąc 32 kilometry.

analiza psów

Migracja miała kluczowe znaczenie dla młodych zwierząt domowych, aby znaleźć miejsca, w których mogłyby się rozmnażać, żyjąc w surowym, zimnym klimacie. Jednak naukowcom trudno było określić ich zasięgi geograficzne.

Poszukiwanie izotopów tlenu i strontu w kłach mastodonta ujawnia niektóre z tych wglądów.

Kły mastodonta, podobnie jak kły słonia, mają nowe warstwy wzrostu, które tworzą się blisko środka przez całe życie. Informacje o czasie ich narodzin znajdują się na czubku kłów, natomiast ich śmierć znajduje się w warstwie u nasady kłów.

Kiedy mastodonty żuły krzaki i drzewa oraz piły wodę, pierwiastki chemiczne z ich posiłków również gromadziły się w ich kłach.

Analiza chemiczna mikropróbek z różnych psich warstw mastodonta Bueschinga została powiązana z lokalizacjami geograficznymi, w których elementy zmieniały się w zależności od krajobrazu, a także z wahaniami sezonowymi. Dane te zostały umieszczone w modelu ruchu, który naukowcy opracowali w celu śledzenia, kiedy, gdzie i jak podróżował.

„Za każdym razem, gdy wchodziłeś w ciepły sezon, mastodont Bueschinga wędrował w to samo miejsce — bam, bam, bam — wielokrotnie. Wyrazistość tego sygnału była naprawdę nieoczekiwana i ekscytująca” — powiedział Miller.

Następnie naukowcy chcą zbadać kły innych zwierząt, aby sprawdzić, czy mogą dokonać podobnych odkryć.