Art Rob, właściciel plakatu, który pomógł wypuścić Little Richarda i Sama Cooke’a, umiera w wieku 104 lat | muzyk

Dyrektor generalny muzyczny Art Rob, którego niszowe nagrania były kamieniem milowym w początkowych latach rock’n’rolla i pomogły w rozpoczęciu kariery Mały Ryszard, Sam Cooke i wielu innych nie żyje. Miał 104 lata.

Rob, który został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame w 2011 roku, zmarł w piątek w swoim domu w Santa Barbara w Kalifornii, według Fundacji Arthura N. Roba. Instytucja nie ujawniła przyczyny jego śmierci.

Pochodzący z Greensburga w Pensylwanii był rówieśnikiem Jerry’ego Wexlera, Leonarda Chase’a i innych białych biznesmenów i producentów, którzy pomogli w popularyzacji czarnej muzyki. Założył Specialty w Los Angeles w 1946 i dał wczesne przerwy takim artystom jak Cooke i jego grupa gospel Soul Stirrers, Little Richard, Lloyd Price, John Lee Hooker i Clifton Chenier.

Historyk muzyki Billy Vera napisał w swoich notatkach do The Story of the Specialty, zestawu pięciu płyt CD, który ukazał się w 1994 roku.

Najbardziej dochodowym i najbardziej znaczącym podpisem Rupe’a był Little Richard, muzyk na perkusji, bluesie i gospel od czasów jego nastoletniego życia, który miał problemy z wybiciem się na rynek.

W wywiadzie dla Archives of the Hall of Fame z 2011 r. Rob wyjaśnił, że Little Richard (profesjonalne imię zmarłego McConne’a w stanie Georgia, oryginalny Richard Penniman) dowiedział się o specjalności od Price’a, wysłał demo i przez wiele miesięcy wzywał do spróbuj i zobacz, czy ktoś słuchał. W końcu poprosił o rozmowę z Robem, który wyciągnął taśmę ze stosu odrzuconych.

– W głosie Małego Richarda było coś, co mi się podobało – powiedział Rob. „Nie wiem – to było po prostu zbyt przesadzone, więc było emocjonalne. I powiedziałem: „Dajmy temu gościowi szansę, a może sprawimy, że zaśpiewa jak BB King”.

Sesje przedrejestracyjne To było mało inspirujące, ale podczas przerwy na lunch w pobliskiej karczmie Mały Richard usiadł przy pianinie i zagrał piosenkę, którą wykonywał podczas klubowych randek: Tutti Frutti, z nieśmiertelnym okrzykiem otwierającym: „Awopbopaloomopawopbamboom!”

Wydany we wrześniu 1955 i jeden z pierwszych rock’n’rollowych hitów, Tutti Frutti był maniakalną, ale czystszą wersją zuchwałego oryginału, który zawierał rymy takie jak „Tutti Frutti/dobry łup”. Rob zauważył, że występ Małego Richarda zmienił się, gdy akompaniował sobie na pianinie.

„Do tego momentu Bumps (producent Robert „Bumps” Blackwell) miał Little Richarda tylko jako piosenkarza” – powiedział Robbie. „Kość szyi jest przyczepiona do kości kolana czy coś; jego głos i jego gra trochę go podniosły”.

Krytyk Langdon Weiner może porównać specjalne nagrania Little Richardsa z sesji Elvisa Presleya w Sun Records jako „modele wokalu i muzyki, które od tamtej pory inspirują muzyków rockowych”.

Inne hity Little Richarda z Specialty obejmowały klasyki rocka, takie jak Long Tall Sally, Good Golly Miss Molly i Rip it Up, zanim nagle (tymczasowo) przeszedł na emeryturę w 1957 roku. ) ; Farmy Dona i Johna Deweyów; Zawrotna panna Lizzy Larry Williams, którą później pokryli The Beatles; oraz muzykę pionierów gospel, takich jak Dorothy Love Coats, Silverton’s Swan i Pilgrim Traveler.

Znany z niedopłacanych artystów, Rob zaangażował się w praktykę wyzysku, powszechną wśród właścicieli znaków towarowych we wczesnej epoce rocka: nakłanianie wykonawców do podpisywania umów, które pozostawiły mu większość lub całość praw autorskich. Młody Richard pozwał go w 1959 r. o spóźnione tantiemy i ugodził się z sądem za 11 000 USD.

Mniej więcej w tym samym czasie Rob był coraz bardziej sfrustrowany systemem „payola” przekupywania nadawców za odtwarzanie nagrań i dystansował się od biznesu muzycznego. Sprzedał Specialty wytwórni Fantasy Records na początku lat 90., ale nadal zarabiał na inwestycjach w ropę i gaz. W ostatnich latach przewodniczył Fundacji Art N Rupe, która wspiera edukację i badania, aby rzucić „światło prawdy na krytyczne i kontrowersyjne kwestie”.

Ocaleni Roba to jego córka Beverly Rob Schwartz i wnuczka Madeline Kahan.

Urodził się Arthur Goldberg, syn żydowskiego robotnika fabrycznego, który swoją pasję do czarnej muzyki rozpoczął od słuchania śpiewaków w pobliskim kościele baptystów. Studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles i przez chwilę myślał o pracy w filmie i zamiast tego zdecydował się na muzykę, kształcąc się kupując „płyty wyścigowe” i słuchając z metronomem i stoperem. W połowie lat 40. był współzałożycielem Juke Box Records, ale wkrótce odszedł, by zacząć się specjalizować. Zmienił również swoje nazwisko na Rupe, rodowe imię rodziny.

Wyraźny talent Rupe’a sprawił, że został trafiony, ale kosztowało go to co najmniej jedno poważne uderzenie. W połowie lat pięćdziesiątych Cook chciał rozszerzyć swój urok poza gospel i nagrał kilka popowych piosenek dla Specialty, w tym jedną, która stała się standardem, You Send Me. Rupe uznał piosenkę za uroczą i oszołomił jej białych chórków. Cooke i Blackwell, którzy stali się dyrektorami Cooke’a, mogli nabyć prawa autorskie i udostępnić je za pośrednictwem RCA.

„Nie sądziłem, że wysyłanie mi tego jest fajne. Wiedziałem, że będzie miało pewną wartość wewnętrzną, ponieważ Sam był tak dobry”, powiedział Rob, który dodał: „Nigdy nie marzyłem o tym, by zostać sprzedawcą za wiele milionów dolarów”.