Zapewnienie niepełnosprawnym ukraińskim uchodźcom wsparcia, jakiego potrzebują w Polsce – historia Kostianta

Gdy zima zaczyna się na dobre, ludzie w wielu częściach Ukrainy stają w obliczu gorzkiego sezonu bez ogrzewania, elektryczności i bieżącej wody. Przy temperaturach spadających do -20˚C w niektórych częściach kraju i tysiącach domów i budynków poważnie uszkodzonych przez ostrzał, ewakuacja jest jedyną opcją dla milionów ludzi, aby przeżyć w nadchodzących miesiącach.

Podczas niedawnej wizyty na Ukrainie dr Hans Henri P. Kluge, dyrektor regionalny WHO na Europę, ostrzegał przed wyzwaniami dla zdrowia publicznego: „Spodziewamy się, że kolejne 2-3 miliony ludzi opuści swoje domy w poszukiwaniu ciepła i bezpieczeństwa. COVID-19 , zapalenie płuc oraz stoją w obliczu wyjątkowych wyzwań zdrowotnych, w tym infekcji dróg oddechowych, takich jak grypa oraz poważnego ryzyka błonicy i odry w populacjach nieszczepionych.

Na początku wojny oczekiwanie na zawieszenie broni wydawało się jedyną praktyczną opcją dla wielu rodzin z poważnie niepełnosprawnymi członkami. Wyzwania związane z przeprowadzką ukochanej osoby ze złożonymi potrzebami do innego kraju mogą być przytłaczające, zwłaszcza w obliczu barier językowych i nieznanych systemów opieki zdrowotnej, oprócz czynników fizycznych.

Jednak po 10 długich miesiącach konfliktu odporność i mechanizmy radzenia sobie tych rodzin osłabły. Chociaż ukraińscy uchodźcy przybywają obecnie do Polski, wielu z nich ma poważne niepełnosprawności funkcjonalne i bardziej złożone potrzeby w zakresie opieki zdrowotnej.

Kiedy w lutym wybuchła wojna, 56-letnia Nelia Śniehurski była zdecydowana zostać. Jego syn, Kostiandin, urodził się z zespołem Edwardsa, chorobą genetyczną powodującą poważną niepełnosprawność. Wiele dzieci z zespołem umiera w niemowlęctwie, ale niewielki odsetek 35-letnich Costiantów przeżywa do dorosłości.

Kostiantyn wymaga całodobowej opieki, więc Nelia opiekuje się nim na pełny etat i nie może podjąć pracy zarobkowej. Rodzina miała szeroką sieć wsparcia w swojej małej wiosce niedaleko Odessy, a Kostiandin miał prawo do pomocy ukraińskiej służby zdrowia. Choć życie było pełne wyzwań, Nila, wspierana przez 59-letniego męża Leonida i 21-letnią córkę Olenę, zdołała opiekować się Kostiantynem w domu rodzinnym.

Chociaż wiele rodzin w ich wiosce szybko wyjechało, gdy zaczął się ostrzał, Nelia uznała, że ​​przeprowadzka byłaby zbyt uciążliwa i rodzina zdecydowała się zostać. „Nie chcieliśmy wychodzić z domu, ale nasza wieś była nieustannie bombardowana. Spędziliśmy prawie 3 miesiące bez prądu i bieżącej wody, ukrywając się w piwnicy wśród syren i wybuchających bomb. Stan zdrowia mojej rodziny zaczął się pogarszać, niektórzy z naszych sąsiadów zostali zabici, a my nie mogliśmy dalej mieszkać w tak niebezpiecznym miejscu.

Ponieważ nie widać było końca konfliktu, a ich zdrowie wynikało z mieszkania w wilgotnej piwnicy, rodzina zdecydowała, że ​​nie mogą dłużej pozostać w swojej wiosce i najlepszą szansą jest ucieczka do sąsiedniego kraju. Po przybyciu do Krakowa rodzina musiała zaspokoić najpilniejsze potrzeby w obcym kraju, którego nie znała.

Po tym, jak rodzina została umieszczona razem w obiektach społeczności przyjmującej, mieli problemy z związaniem końca z końcem. Olenie udało się znaleźć pracę na własny rachunek, ale bez stałej pracy pieniądze są ciągłym zmartwieniem. Niepełnosprawność Konstantyna oznacza, że ​​rodzina ma prawo do otrzymywania paczek żywnościowych za pośrednictwem charytatywnych banków żywności. Jednak ze względu na rosnącą presję ekonomiczną w Polsce darowizny dla prywatnych banków żywności spadły, co oznacza, że ​​nie ma gwarancji kontynuacji tego rodzaju wsparcia.

Neelia musiała również poruszać się po polskim systemie opieki zdrowotnej, aby znaleźć potrzebną opiekę Kostiantynowi. „Wszystko tutaj jest nowe i na początku nie wiedziałam, jak zarejestrować Kostiantyna jako osobę niepełnosprawną. Moja córka zobaczyła plakat dla ukraińskich uchodźców o tym, jak uzyskać dostęp do opieki zdrowotnej w Polsce, ale kiedy zobaczyłem lekarza, z trudem zrozumiałem, co mówi po polsku, wyjaśniając problemy zdrowotne Konstantyna.

Krajowe biuro WHO w Polsce pomaga uchodźcom, takim jak Nelia i jej rodzina, w dostępie do systemu opieki zdrowotnej. Po zidentyfikowaniu rosyjskojęzycznego lekarza członek zespołu WHO był w stanie towarzyszyć Neli i Kostiantinowi w drodze do lokalnego szpitala i zapewnić im dostęp do specjalistycznego leczenia.

Biuro krajowe w Polsce współpracuje z rządem i innymi partnerami w zakresie ochrony zdrowia w celu świadczenia usług w nagłych wypadkach oraz rozprowadziło plakaty w języku ukraińskim i innych językach, aby zapewnić wskazówki dotyczące dostępu do informacji na temat leczenia, usług medycznych i dodatkowych. Między innymi wsparcie zdrowia psychicznego i szczepionki Covid-19 zostały zakłócone z powodu konfliktu.

Usługi świadczone Kostiantynowi i innym niepełnosprawnym uchodźcom są częścią wysiłków polskiego rządu zmierzających do usunięcia wszelkich barier dla osób niepełnosprawnych w systemie opieki zdrowotnej i społeczeństwie. Podobnie jak wiele rządów w Europejskim Regionie WHO, poczyniono bardzo duże zaangażowanie polityczne na rzecz wzmocnienia systemów opieki zdrowotnej uwzględniających niepełnosprawność, aby chronić i promować zdrowie i dobre samopoczucie osób niepełnosprawnych w każdym wieku i we wszystkich kontekstach.

Zapewnienie osobom niepełnosprawnym dostępu do potrzebnej im opieki leży u podstaw pierwszych w historii „Europejskich ram działania WHO na rzecz osiągnięcia najwyższej jakości zdrowia osób niepełnosprawnych” WHO/Europa. Ramy, przyjęte przez wszystkie 53 państwa członkowskie regionu europejskiego, który obejmuje Europę i Azję Środkową, określają, w jaki sposób kraje mogą budować integracyjne systemy opieki zdrowotnej i społeczności.

Dr Paloma Kuchow, przedstawiciel WHO w Polsce, podsumowuje, dlaczego programy i usługi dla niepełnosprawnych uchodźców są ważne: „Zapewnienie zdrowia i dobrego samopoczucia wszystkich ludzi leży u podstaw mandatu WHO. Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych wyraźnie stwierdza, że ​​osoby niepełnosprawne mają takie same prawa jak wszyscy inni. Zapewnienie właściwej opieki zdrowotnej oznacza, że ​​osoby niepełnosprawne mają dostęp do usług integracyjnych, co pomaga zapobiegać izolacji od społeczeństwa. Jako WHO jesteśmy zobowiązani do wspierania zdrowia i dobrego samopoczucia wszystkich.