Ukraińscy uchodźcy widzą światło w Polsce po tygodniach w strefie brutalnej wojny

Gdy miesiąc wojny na Ukrainie dobiega końca, niewinni cywile pozostają wśród najbardziej zdruzgotanych katastrofalnym atakiem Rosji na ich kraj. Miliony Ukraińców zostało wysiedlonych w swojej ojczyźnie; Miliony zdecydowały się porzucić dotychczasowe życie i szukać schronienia poza Zachodem.

Te pierwsze chwile na obcej ziemi są nostalgiczne – nie zapomina się o cierpieniu, ale po raz pierwszy od tygodni pojawia się światło.

„Pamiętam nasz pierwszy poranek w hotelu” – poprosiła Nenya, uchodźczyni z Ukrainy przebywająca w Polsce, by nie podawać swojego pełnego imienia i nazwiska. Newsweek. „Kiedy się obudziliśmy, mój syn chciał otworzyć okno. Latało stado ptaków”.

W Polsce pamiętam słońce – dodał – Na Ukrainie przestałem je zauważać.

24 lutego Prezydent Rosji Władimir Putin Przeprowadził zakrojoną na szeroką skalę ofensywę na Ukrainę pod przykrywką „obowiązków pokojowych”.

W następnych tygodniach Ukraińcy widzieli pożary na przedmieściach, słyszeli spadające rakiety w sąsiednich miastach i czuli, że ściany ich domów drżą podczas ataku.

„Nie wiedzieliśmy, gdzie uciekać ani gdzie się ukryć – baliśmy się” – powiedział Nenya. „W nocy kilka razy wyskakiwaliśmy z łóżka i w ciągu pięciu sekund byliśmy gotowi błyskawicznie wbiec w świat w zimowych ubraniach i butach”.

Ukraińcy od tygodni żyją w ciągłym strachu i zawsze są gotowi na kolejny atak.

Taki atak, Human Rights Watch Podobno zabił kogoś, kto czekał w kolejce przed supermarketem. Inny zabił dwóch mężczyzn, którzy wyszli ze schronu w poszukiwaniu wody.

„Kiedy rakieta uderzyła w pobliskie podwórko, kilka samochodów eksplodowało i wybito okna domów, czuliśmy, że wojna jest blisko nas” – powiedział Nenya. „Musieliśmy pomyśleć o tym, jak uciec”.

Trwające ataki na mieszkania, szkoły, szpitale, miejsca kultu i sklepy pozbawiły ludność cywilną elektryczności i ciepła, a także spowodowały brak żywności, wody i podstawowych leków.

W rezultacie miliony ludzi podejmują trudną decyzję o opuszczeniu swojej ojczyzny.

„Ludzie opuszczają Charków„ pusty ” — powiedział jeden z mieszkańców Human Rights Watch. „Nie pakują toreb ani nie zabierają rzeczy. Wyrywają sobie dokumenty i uciekają”.

Nancy Dent, globalna specjalistka ds. komunikacji w International Rescue Team obecnie w Polsce, powiedziała, że ​​jasne jest, że ludzie uciekają teraz, by ratować życie. Newsweek.

Powiedział Matthew Saltmarsh, szef działu wiadomości i mediów w UNHCR Newsweek Prawie 3,5 miliona osób przekroczyło granicę w poszukiwaniu bezpieczeństwa, a ponad dwa miliony z nich schroniło się w Polsce.

Nenya i jej syn spakowali się, co mogli i wyjechali do Polski, na zachodnią granicę Ukrainy, ponad 400 mil od ich domu w Kijowie. Przytuliła męża i pożegnała się, nie wiedząc, czy jeszcze go zobaczy.

NAS.Złoto docierając do granic Polski, ogarnęło ją wzruszenie.

„Moje oczy płakały, moje serce płakało, moja dusza została rozdarta na kawałki”. powiedziała Nenya. „Młodzi ludzie przytulają swoje młode kobiety, całują dzieci po raz ostatni i patrzą, jak kobiety połykają łzy. Dzieci mówią: 'Tato, dokąd idziesz?’ – Dlaczego nie pojedziesz z nami? „Mamo, gdzie jest mój tata?”

Setki osób przekroczyło granicę na piechotę. Nenya i jej syn, którzy przejeżdżali pociągiem, odbyli rozdzierającą serce podróż setek kobiet i dzieci.

Łączna prędkość i wielkość tego ruchu jest bezprecedensowa w najnowszej pamięci, powiedział Saltmarsh.

„Na Ukrainie naszym priorytetem jest zwiększenie naszej obecności i operacji w regionach centralnych i zachodnich” – powiedział.

W Polsce, jak mówi Saltmarsh, UNHCR skupia się na dystrybucji pomocy transgranicznej, dostarczaniu gotówki i szerszych środkach bezpieczeństwa z partnerami pomagającymi uchodźcom.

„Wczoraj podróżowałem z 17-letnią dziewczynką z matką, bratem i dwuletnią siostrą” – powiedział Dent. „Opisał moment, w którym zdecydowali się wyjechać po zbombardowaniu lotniska w pobliżu ich domu”.

„Jej siostra otworzyła oczy i zaczęła spać. Powiedziała mi, że nie zachowuje się już jak normalne dziecko” – powiedział.

Gdy świat obserwuje postęp kryzysu, obcy coraz częściej okazują wsparcie dla krwiożerczych Ukraińców.

Kiedy przybywają, uchodźcy spotykają się z wolontariuszami, którzy pomagają im nosić bagaże i dostarczają dzieciom ciepłe jedzenie i zabawki, powiedział Dent. Dodał, że wielu uchodźców wyraziło wdzięczność za ciepłe przyjęcie, jakie otrzymali w Polsce.

Lillian Boulard, Francuz, odbył 23-godzinną podróż z Bordeaux. NPR Nosi piracką czapkę i flagę i karmi potrzebujących.

Inna kobieta, Taria Beastszna, wróciła bezpiecznie z Ukrainy do Polski, aby pomóc innym przekroczyć granicę.

„Pamiętam pierwsze kilka minut na polskiej ziemi” – powiedział Nenya. „Pamiętam tych, którzy spotkali nas ze świetnymi potrawami. Wydaje mi się, że nigdy w życiu nie jadłem tak pysznej zupy.”

Od ponad tygodnia Nenya i jej syn nie śpią w spokojnym kraju. Jeżdżą do centrum wolontariatu, by zabrać pomoc humanitarną na Ukrainę, Nenya pracuje zdalnie, a jej syn pilnie się uczy.

Ale pomimo powrotu ojczyzny, grabieży niewinnych istnień i niszczenia pięknego kraju, wojna wciąż się nasila. Choć za granicą, przypomnienie cierpienia nie jest daleko.

Olena Babakova, ekspert ds. imigracji i stosunków polsko-ukraińskich, powiedziała, że ​​ci, którzy przekroczyli granicę do Polski, nie przeżyli już wojny. Otwarta demokracja. To im się to podobało.

„Znowu wybuchy, znowu strach, znowu ból w sercu”. powiedziała Nenya. „W końcu tak się bałem, że przez chwilę wydawało mi się, że moja śmierć nie była taka straszna”.

W desperacji, by zmiażdżyć swoich sąsiadów, Polacy wykazali wielką gotowość do pomocy w jednym z najgorszych kryzysów uchodźczych na świecie.

Według Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców inwazja Rosji na Ukrainę zmusiła 10 milionów ludzi do opuszczenia swoich domów, ucieczki z kraju lub za granicę jako uchodźcy. Wysoki Komisarz Filippo Grande, Powiedział Niedziela. To prawie jedna czwarta ludności Ukrainy.

„Nie chcemy być zniewoleni w Rosji” – powiedział Nenya. „Mamy bogatą kulturę, język, historię i tradycje” – powiedział Nenya. „Kochamy nasz piękny kraj i chcemy żyć w pokoju”.