Recenzja i streszczenie filmu Maestro (2023).

Relacja Lenny’ego z Felicią była skomplikowana, ale „Maestro” rzadko wychodzi poza powierzchnię. Kiedy spotykają się i zakochują, łączy ich zaraźliwa, żywiołowa chemia, a reżyser Cooper mądrze pozwala, aby te sceny, a później kłótnie pary, rozgrywały się w długich, samotnych ujęciach. Uczucie między nimi wydaje się autentyczne, a Mulligan jest często cudowna, a w kreowaniu Felicji znajduje sposoby, które wywyższają ją poza zwykłe wyobrażenie o kobiecie stojącej za mężczyzną. Jednak kostarykańsko-chilijska aktorka często dosłownie znajduje się w cieniu Bernsteina; Na jednym zdjęciu widać ją stojącą za kulisami, podczas gdy jej mąż działa, a jego przesadna sylwetka pożera ją, jakby był potworem. (Mulligan jest także beneficjentem najbardziej niesamowitych kostiumów projektanta kostiumów Marka Bridgesa w całym filmie.) Ale co naprawdę czuje Felicia, będąc zmuszona dzielić męża z grupą mężczyzn, w większości młodszych i przebierających się? Przyłapuje go na całowaniu gościa na przyjęciu w korytarzu ich mieszkania w historycznym budynku Dakota i chłodno go upomina: „Popraw swoją fryzurę. Brudzisz się.” To zbliża się do rodzaju prawdziwych, surowych emocji, które dodałyby „Maestro” większej wagi.

Skoro mowa o emocjonalnym charakterze filmu, wiele napisano na temat decyzji Coopera o założeniu wyszukanych protez, aby jego przemiana w Bernsteina była pełniejsza. Szczególnie wydatny nos wywołał konsternację, ponieważ Cooper nie jest Żydem. (Dzieci Bernsteina broniły tego wyboru.) Wizażysta Kazuo Hiro, który zdobył Oscary za przemianę Gary’ego Oldmana w Winstona Churchilla za „Czas mroku” i Charlize Theron w Megyn Kelly za „Bombshell”, robi tu całkiem przekonującą robotę, zwłaszcza gdy Bernstein pojawia się jako 70-letni mężczyzna w początek i koniec filmu.

Jednak pod koniec filmu dzieje się coś, co zasługuje na krytykę. Jest koniec lat 80., a ramka rozszerzyła się do formatu szerokoekranowego. Prowadząc swojego Jaguara kabriolet, Bernstein wyśpiewuje piosenkę REM: „To koniec świata, jaki znamy (i czuję się dobrze)”. Gdy zbliża się do środka ujęcia, wokalista Michael Stipe krzyczy tekst „Leonard Bernstein!” Być może jest to coś, co Bernstein zrobił w prawdziwym życiu; Wyraźnie miał o sobie wysokie mniemanie, więc być może bardzo się ucieszył, że ktoś o nim wspomniał. Ale w filmie ten wybór był zaskakujący. Jęknęłam głośno.

Bernstein podjął ryzyko w swojej pracy. To właśnie uczyniło go wielkim. Maestro byłby silniejszy, gdyby zrobił to samo.

Teraz w kinach. W serwisie Netflix od 20 grudnia.