Naukowcy odkrywają zaginiony kontynent ukryty pomiędzy Kanadą a Grenlandią, który powstał 60 milionów lat temu

Naukowcy odkryli zaginiony kontynent głęboko w południowym ramieniu Oceanu Arktycznego, który powstał 60 milionów lat temu.

Badacze z Uniwersytetu w Derby w Wielkiej Brytanii przypadkowo odkryli masę lądową o długości 400 km pod Cieśniną Davisa, pomiędzy Kanadą a Grenlandią, podczas badania ruchów płyt tektonicznych w regionie.

Naukowcy wyjaśnili, że nowo odkryty protokontynent w Cieśninie Davisa, masa tektoniczna oddzielona od kontynentu, powstała w wyniku „długiego okresu szczelin i rozprzestrzeniania się dna morskiego między Grenlandią a Ameryką Północną”.

Zespół zasugerował, że protokontynent oddzielił się od Grenlandii po tym, jak tektonika podzieliła kraj i Kanadę na dwie części około 118 milionów lat temu.

Dr Jordan Fithian powiedział: „Rozbijanie i powstawanie mikrokontynentów to zjawisko dość ciągłe – przy każdym trzęsieniu ziemi możemy pracować nad oderwaniem się od kolejnego mikrokontynentu”. Phys.org.

„Celem naszej pracy jest wystarczająco dobre zrozumienie ich składu, aby przewidzieć przyszłą ewolucję”.

Naukowcom udało się zidentyfikować nowy mikrokontynent, korzystając z kombinacji danych o grubości skorupy ziemskiej z map grawitacyjnych, danych o odbiciach sejsmicznych i modelowania tektoniki płyt.

Mapy grawitacyjne zawierają informacje o gęstości skał oraz głębokości i rozmieszczeniu skał źródłowych anomalii.

Zespół skupił się na powstawaniu anomalii skorupy ziemskiej, rekonstruując ruchy tektoniczne, które trwały około 30 milionów lat.

Kliknij tutaj, aby zmienić rozmiar tego urządzenia

Naukowcy opisali protokontynent jako większy od innych mikrokontynentów, mierzący od 18 do 23 km grubości i stwierdzili, że zrozumienie sposobu jego powstania ma kluczowe znaczenie dla kontynuowania dzisiejszej nauki.

Średnia grubość małego kontynentu wynosi zwykle od trzech do piętnastu mil.

Techniki mapowania pozwoliły śledzić, jak ruchy dna morskiego zmieniały się na przestrzeni milionów lat, i zidentyfikowały „odizolowany obszar stosunkowo grubej skorupy kontynentalnej, który oddzielił się od Grenlandii podczas nowej fazy zmian klimatycznych”. [the east to west] „Rozszerzenie wzdłuż zachodniej Grenlandii”, według Zostań.

Cieśnina Davisa to jeden z największych zbiorów znanych struktur ryftowych z dobrze określonymi zmianami w ruchu płyt, które mogą pomóc w zrozumieniu procesu formowania się małych kontynentów – twierdzą naukowcy.

Protokontynenty są częścią litosfery kontynentalnej, części zewnętrznej skorupy Ziemi podzielonej na kilka płyt tektonicznych – płyt skalnych.

Półpłynna warstwa skał leży od 50 do 200 km pod powierzchnią Ziemi, która nagrzewa się, a następnie topi, powodując płynięcie skał.

Ruch popycha płyty tektoniczne, powodując ich ocieranie się o siebie przez miliony lat, co powoduje trzęsienia ziemi i erupcje wulkanów.

Kiedy to nastąpi, ląd oddzieli się od głównych kontynentów, tworząc własny protokontynent.

Początkowy rozłam między Kanadą a Grenlandią rozpoczął się około 118 milionów lat temu, ale dno morskie zaczęło się rozprzestrzeniać dopiero 61 milionów lat temu, tworząc obszar znany dziś jako Cieśnina Davisa.

Około trzy miliony lat później naukowcy donoszą, że rozprzestrzenianie się dna morskiego przesunęło się z północnego wschodu na południowy zachód na północ-południe, co doprowadziło do początkowego pęknięcia Cieśniny Davisa.

Transformacja trwała przez około 33 miliony lat i zatrzymała się dopiero, gdy Grenlandia zderzyła się z położoną na północy wyspą Ellesmere’a.

Naukowcy wyrazili nadzieję, że ich odkrycia można wykorzystać do zrozumienia, w jaki sposób powstały inne protokontynenty na całym świecie, w tym mikrokontynent Jan Mayen na północnym wschodzie Islandii i wzgórze Golden Drake u wybrzeży Australii Zachodniej.

„Rozszczepianie się i powstawanie mikrokontynentów to zjawisko dość ciągłe – przy każdym trzęsieniu ziemi możemy pracować nad oderwaniem się kolejnego mikrokontynentu” – powiedział Fithian. Phys.org.

„Celem naszej pracy jest wystarczająco dobre zrozumienie ich składu, aby przewidzieć przyszłą ewolucję”.