Londyn to rozsądny koniec długiej kariery Rogera Federera

Federer zrobił to z wyjątkową kombinacją talentu do improwizacji i starannie zaprojektowanej struktury.

Miał niezaprzeczalny dar do gry, w tym doskonałą koordynację ręka-oko i to, co Marc Rosset, najbardziej utytułowany szwajcarski gracz przed Federerem, określił jako wyjątkową „szybkość przetwarzania”, która dała Federerowi więcej czasu na tworzenie świetnych ujęć w locie a następnie wykończ je dodatkowymi ozdobami.

Ale Federer nauczył się także zarządzać swoim czasem, budować doskonały zespół wsparcia i utrzymywać pozytywną energię. Zaplanował je mądrze i robił prawdziwe przerwy od stresu związanego z trasą, jednocześnie relaksując się podczas jej grania. Wielu przeciwników może przypomnieć sobie miłą rozmowę z Federerem w szatni na krótko przed meczem, a on może wtedy w pośpiechu założyć twarz.

W wywiadzie w 2019 r. wyjaśnił swoją receptę na sukces.

„Choć traktuję rzeczy bardzo poważnie, czuję się bardzo komfortowo, więc naprawdę mogę bardzo szybko opuścić rzeczy. Naprawdę myślę, że to tajemnica dla wielu facetów i dla facetów, aby móc, kiedy opuszczasz stronę, powiedzieć: „OK, zostawię to za sobą” „Wciąż wiem, że jestem zawodowym tenisistą, ale czuję się komfortowo. Robię to po swojemu, cokolwiek mi pomaga w dekompresji.”

To zostało przesiąknięte przez Federera lewą pięścią.

Bo jeśli zawsze taki byłeś, to właśnie wtedy płoniesz – powiedział, patrząc na swoją pięść.

Federer, ze swoją determinacją i zaangażowaniem w proces, nigdy nie wychodzi z mody. Zamiast tego stracił ciało po wielu operacjach kolana i długich kursach rehabilitacyjnych. Powiedział, że wciąż ma nadzieję na tegoroczny Wimbledon, kiedy niespodziewanie pojawił się na Gali Hołdów na stulecie Sądu Centralnego, że będzie mógł przynajmniej zagrać tam „znowu”.

Ale wkrótce po tej emocjonalnej wizycie powiedział, że otrzymał wyniki rezonansu magnetycznego na prawym kolanie, które ujawniły prawdę.