Czy dinozaury osiągnęły maksymalny rozmiar?

Naukowcy uważają, że tytanozaury Szybko rosło I nie zwolniły, dopóki nie osiągnęły gigantycznych rozmiarów dorosłych. „Kiedy porównamy ich tempo wzrostu przez całe życie do [those of] żywych zwierząt, są bliższe tempu wzrostu, jaki obserwujemy u wielorybów. To niewiarygodnie szybko” – mówi Rogers.

Rogers dodaje, że w przeciwieństwie do wielorybów tytanozaury nie odnosiły korzyści ze spożywania wysokobiałkowego, pożywnego mleka dostarczanego przez ich matki. Zamiast tego te dinozaury żerowały na własne jedzenie. „Utrzymywanie wysokiego tempa wzrostu jest jednym ze sposobów, w jaki większość zauropodów różni się od ich mięsożernych krewnych dinozaurów, które wydają się znacznie hamować ich wzrost wraz z wiekiem”.

I chociaż tytanozaury były największymi zauropodami, Carano zwraca uwagę, że ich przodkowie wśród zauropodów byli naprawdę wielcy. „Ewolucja do 70-80 ton od 20-30-tonowego przodka prawdopodobnie nie wymagała tak wielu innowacji ewolucyjnych” – mówi. Pokazuje, że wszystkie struktury i systemy są już skonfigurowane, aby osiągnąć sukces w ogromnych ilościach.

Skywalker, asystent terenowy w Altitude Science Institute for Natural History Exploration, która prowadzi badania terenowe w Montanie i Wyoming. „To pozwoliło im na zróżnicowaną dietę, która dała im dostęp do szeregu pożywnych pokarmów” – mówi.

Ze względu na swoje zwiększone rozmiary zauropody rozwinęły w swoich kościach „powietrzne” worki powietrzne, dzięki czemu ich szkielet był lżejszy. „Te worki powietrzne składały się z miękkiej tkanki przyczepionej do płuc” – mówi Walker. „To sprawiło, że ich ciężar był łatwiejszy do udźwignięcia i pozwolił na wydajniejsze zaopatrzenie w tlen w całym ciele. W przeciwieństwie do ssaków, zauropody miały to dzięki temu, że prawie nie ma ograniczeń co do tego, jak daleko mogą rosnąć”.

Drapieżne dinozaury Miał pneumatyczne worki powietrzne, podobnie jak współczesne ptaki, mówi Carano, a worki te mogły wyewoluować od wspólnego przodka. Jednak uważa się również, że mają rozwijane niezależnie w innych grupach, w tym pterozaurów i zauropodów. „To zwiększyłoby zdolność oddychania i zmiękczyłoby te masywne kości bez poświęcania ich siły”. Carano wyjaśnia, że ​​zauropody miały krótkie stopy i kończyny przypominające kolumny, które utrzymywały ich ogromną wagę. „Wszystkie te cechy są skrajne u największych tytanozaurów” – mówi.

Tytanozaury miały również adaptacje ukryte w stawach. Mniejsze, nie ptasie dinozaury, takie jak t-rex Mieli ciasne stawy, w których ich kości zgrabnie się zazębiały, tak jak my. W przeciwieństwie do tego tytanozaury miały stawy z ogromnymi rozmiarami gąbczastej chrząstki na końcach kości. Uważa się, że ta różnica w budowie stawów, zwłaszcza w głównych stawach kończyn, takich jak staw biodrowy, jest adaptacją mającą na celu lepsze utrzymanie masywnej masy ciała zwierzęcia.

Jednak według Carano mniej jasne jest to, w jaki sposób tytanozaury zdołały wyprzedzić swoich przodków zauropodów. Być może po odejściu ich jurajskich przodków mieli po prostu więcej czasu na rozwinięcie większych ciał. Z drugiej strony, mogli uzyskać nową innowację – modyfikując swoją istniejącą anatomię, aby były większe. „Ale nie ma dużej różnicy, która czyni odpowiedź jasną. Możliwe jest również, że mogli skorzystać z dostępności nowej żywności, zwłaszcza roślin kwiatowych, które nie istniały w okresie jurajskim” – mówi Carano.

Jury wciąż nie wie, czy tytanozaury mogłyby urosnąć, gdyby dinozaury nie wyginęły.

„Myślę, że mogły istnieć zauropody, które były nieco większe, ale nie znacząco” – mówi Carano. Mówi, że myślenie w kategoriach „rzędów wielkości”, które technicznie odnosi się do zmiany o współczynniki dziesięciokrotne, pomaga myśleć o dużych zmianach skali. Na przykład przejście z 1 tony na 10 ton to wielka sprawa – mówi – znacznie więcej niż przejście z 10 na 20 ton. „Nastąpiła zmiana skali w pierwszym, ale nie w drugim”.