Czy Twój pies ma „zęby rekina”? Weterynarze twierdzą, że 7% psów ma dodatkowy rząd pisków

• Weterynarze ostrzegają właścicieli psów przed „zębami rekina” – dodatkowym rzędem zębów
• Przeczytaj więcej: Weterynarze pilnie ostrzegają właścicieli po wzroście liczby psów zakażonych tą chorobą

Właścicieli psów zachęca się, aby zwracali uwagę na mało znaną chorobę zębów, która dotyka siedem procent psów.

„Zęby rekina” – formalnie znane jako trwałe zęby mleczne (PDT) – to zaburzenie, w którym z rzędu dziąseł wyłaniają się dwa zestawy pisków.

Dzieje się tak, gdy zęby mleczne psa pozostają unieruchomione w szczęce, zamiast wypadać, gdy pojawią się zęby dorosłe.

Według lekarzy weterynarii w nowym badaniu rasą psów, która najprawdopodobniej cierpi na PDT, jest Yorkshire Terrier, a następnie pudel zabawkowy, maltańczyk i chihuahua.

PDT może powodować niezrównoważony zgryz („wadę zgryzu”), co może powodować krwawienie z jamy ustnej, a także zwiększać ryzyko choroby przyzębia, czyli poważnej infekcji dziąseł.

Nowym badaniem kierowała Corinne Wallis, naukowiec z Waltham Institute of Pet Science w Leicestershire.

„Psy wykorzystują zęby do wielu zadań, dlatego dla ich zdrowia i dobrego samopoczucia ważne jest utrzymanie zdrowej jamy ustnej” – twierdzą Wallis i współpracownicy.

„Trwałe zęby mleczne (PDT), czyli takie, które nie wypadają w porę, są powiązane z wadami zgryzu (nieprawidłowym zgryzem), urazami tkanek miękkich i zwiększonym ryzykiem chorób dziąseł”.

Aby przeprowadzić badanie, zespół zbadał dokumentację medyczną 2,8 miliona psów w Stanach Zjednoczonych w ciągu pięciu lat, od stycznia 2010 r. do grudnia 2014 r.

Psy podzielono na grupy na podstawie ich masy ciała, począwszy od ras bardzo małych (o masie ciała poniżej 6,5 kg) po rasy bardzo duże (powyżej 40 kg).

Ogólnie rzecz biorąc, we wszystkich grupach wagowych częstość występowania PDT na podstawie dokumentacji medycznej psów wynosiła siedem procent.

Jeśli chodzi o poszczególne rasy, największą częstość występowania PDT stwierdzono u Yorkshire terierów (25,1%), a następnie u terierów maltańskich i pudli (po 14,8%).

Tymczasem najniższą częstość występowania stwierdzono u greyhounda, wynoszącego 0,1 procent, a za nim plasował się Rhodesian Redbuck (0,2 procent).

Dog niemiecki, buldog angielski i bokser również wykazały niską częstość występowania tej choroby (u wszystkich na poziomie 0,4%).

Ogólnie stwierdzono, że częstość występowania PDT była ogólnie większa w miarę zmniejszania się wielkości szczepu.

Ogółem 15% bardzo młodych psów miało PDT, podczas gdy mniej niż 1% wszystkich psów we wszystkich kategoriach > 15 kg miało tę chorobę.

Nie jest jasne, dlaczego małe rasy są bardziej podatne na PDT, ale może to mieć podłoże genetyczne.

Podobnie jak ludzie, psy mają w swoim życiu dwa zestawy zębów – 28 zębów mlecznych (młodych) i 42 zębów stałych (dorosłych).

Zęby mleczne psa zaczynają pojawiać się w wieku od trzech do sześciu tygodni i zazwyczaj wypadają w wieku sześciu miesięcy.

W wieku około trzech do pięciu miesięcy zaczynają pojawiać się zęby stałe.

Kiedy zęby stałe podążają ścieżką normalnego wyrzynania, wywierają nacisk na górną część zębów mlecznych.

„Jednak nieprawidłowa trajektoria wyrzynania zęba stałego w odcinku bocznym lub jego całkowity brak może zakłócić proces resorpcji i doprowadzić do PDT” – twierdzą autorzy.

Zęby rekina były również o 11% częstsze u psów z nadwagą, chociaż badacze nie są pewni, dlaczego tak się dzieje.

Zespół chce, aby właściciele ras bardzo małych i małych byli świadomi znaczenia regularnych badań weterynaryjnych, które obejmują badanie jamy ustnej.

Mówią, że szczególnie ważne jest, aby w przypadku młodych ras przeprowadzić dokładne badanie jamy ustnej w wieku około szóstego miesiąca w celu zidentyfikowania i usunięcia wszelkich PDT.

„Po zidentyfikowaniu PDT można usunąć, a jeśli zostanie to wykonane przed szóstym miesiącem życia, ryzyko problemów związanych z PDT, takich jak rozwój chorób dziąseł lub wad zgryzu, prawdopodobnie zostanie znacznie zmniejszone” – napisali.

Nowe badanie opublikowano w czasopiśmie Badania w naukach weterynaryjnych.