Naukowcy przyglądają się dinozaurowi z jego wyjątkowo zachowaną twarzą

Borealopilta Mitchley Znalazł drogę z powrotem do światła słonecznego w 2017 roku, miliony lat po tym, jak wymarł. Ten opancerzony dinozaur został tak wspaniale zachowany, że możemy zobaczyć, jak wyglądałby za życia. Prawie całe zwierzę przeżyło fosylizację – skóra, pancerz pokrywający skórę, guzy na boku, większość ciała i łap, a nawet twarz. Według dr Donalda Hendersona, kustosza działu dinozaurów w Royal Tyrrell Museum, jest to znalezisko jedno na miliard.

Oprócz zachowania tego niezwykłego dinozaura, ten dinozaur jest ważnym kluczem do zrozumienia aspektów ekologii wczesnej kredy i pokazuje, jak ten gatunek mógł żyć w swoim środowisku. Od czasu odkrycia jego szczątków naukowcy badali jego anatomię, zbroję, a nawet to, co jadł w ostatnich dniach, ujawniając nowe i nieoczekiwane informacje na temat zwierzęcia, które wymarło prawie 100 milionów lat temu.

w dół morza

Borealopilta To nodozaur, rodzaj czworonożnego ankylozaura z prostym ogonem zamiast maczugowatego. Jego odkrycie w 2011 roku w starożytnym środowisku morskim było zaskoczeniem, ponieważ zwierzę było dzikie.

Obecność gigantycznych zjadaczy morskich na lądzie zachowanym na dnie starożytnego morza nie jest tak rzadka, jak mogłoby się wydawać. a szereg innych ankylozaurów Zostało to zachowane w ten sposób, choć nie tak Borealopilta. Naukowcy podejrzewają, że jej ciała mogły zostać przeniesione z rzeki do morza podczas powodzi; Może pływać do góry nogami na powierzchni przez kilka dni, zanim zatonie w głębinach oceanu.

Byłby utrzymywany na powierzchni przez tak zwane „wybrzuszanie i pływalność”, ponieważ pośmiertne nagromadzenie gazów utrzymywałoby go na powierzchni. Modelowanie Hendersona sugeruje, że jego ciężki pancerz przechyliłby go na grzbiet, co, jak podejrzewa, mogłoby uniemożliwić drapieżnikom oceanicznym plądrowanie jego zwłok.

Gdy gazy, które utrzymywały go na powierzchni, zostały wydalone, Borealopilta Opadła na dno oceanu, lądując na plecach.

„Mogliśmy zobaczyć, że dostał się do wody na głębokości ponad 50 metrów, ponieważ został zakonserwowany specyficznym minerałem zwanym glaukonitem, który jest zielonym fosforanem. Tworzy się tylko w niskich temperaturach w wodach głębszych niż 50 metrów” – wyjaśnił Doktor Henderson.

Powiedział też Arsowi, że to środowisko może również zniechęcać do zbierania śmieci, mówiąc: „Może był to obszar, w którym [long-necked] Plisiosaury i duże ryby nie lubiły chodzić. Było bardzo zimno i bardzo ciemno, i [there was] Nic do jedzenia. W osadach wokół niego było bardzo niewiele skamieniałości archeologicznych. Nie było więc zbyt wiele robaków, skorupiaków, małży i rzeczy do dalszego strawienia. To właśnie dobra kombinacja warunków na dnie morskim, które miały bardzo niską aktywność biologiczną, doprowadziła do tego zachowania”.

Niespełnione oczekiwania

Ale nic z tego nie było wiadomo, kiedy zwierzę zostało odkryte. Chociaż znajdowanie szczątków dinozaurów w środowiskach morskich nie jest niczym niezwykłym, nie są one zbyt powszechne. Henderson i Darren Tank, również z Royal Tyrrell Museum, udali się na miejsce w pełni spodziewając się, że zamierzają wykopać starożytnego morskiego gada.

Obaj konsultowali się w sprawie znalezisk skamieniałości w innych kopalniach odkrywkowych w hrabstwie. Jednak była to ich pierwsza wizyta w kopalni Suncor w północno-wschodniej Albercie w Kanadzie. Wszystko w tej kopalni jest fenomenalne. Ogromne maszyny są ciągle w ruchu, zbierając skały, piasek i żwir z okolicznych klifów, podczas gdy inne urządzenia je zgarniają, a wszystko to w celu wydobywania głębokich piasków roponośnych w celu uzyskania paliwa.

„To niesamowite, skala tego miejsca” – powiedział dr Henderson. „I to trwa 24 godziny na dobę, 365 dni w roku”.

Pomimo tempa działań, jeden z operatorów pogłębiarek, Sean Funk, zauważył coś po usunięciu dużej części klifu. Dzięki niemu i wielu osobom z Suncor operacje na tym obszarze ustały, a Royal Tyrrell został powiadomiony.